„Schowaj mnie w oku” – to były impreseje przygotowane na Międzynarodowy Dzień Tańca. W Teatrze im. J. Osterwy pokazała je grupa Strefa Teatru Tańca 2B pod okiem Bartosza Bandury.

Na swoistą próbę, kilka scen z projektu „Schowaj mnie w oku” przybyło więcej ludzi, niż było miejsc na Małej Scenie Teatru im. J. Osterwy w Gorzowie. Ale tak działa jego aktor Bartosz Bandura, który jest pomysłodawcą i reżyserem tego przesyconego poezją i emocjami artystycznego poszukiwania siebie. Ma określoną grupę sympatyków, ludzi o podobnej wrażliwości i – co najważniejsze – ta grupa wciąż się rozrasta. Ci, którzy byli w sobotę na szkicach, już czekają na całość.

Pusta Mała Scena Ireny i Tadeusza Byrskich. Krzesła w dwóch rzędach ustawione pod ścianą z lustrem. Widzowie siedzą też na podłodze, na poduchach. Zanim rozpocznie się spektakl, w tle słychać muzykę. To fragment utworu – odkrytego w 2013 r. w zasobach Wojewódzkiej i Miejskiej Bibliotei Publicznej w Gorzowie – autorstwa Witolda Lutosławskiego. Interpretacji dokonał Dominik Strycharski. Do tych znaczących w polskiej kulturze nazwisk, trzeba dodać również towarzyszący wydarzeniu głos Jana Peszka – mistrza Bartka Bandury z czasów studiów – który czyta fragmenty „U wrót doliny” innego wielkiego Polaka Zbigniewa Herberta. W Teatrze Osterwy był kierownikiem literackim, a dziś jego imię dumnie nosi nasza książnica. Tak więc spektakl w zamyśle reżysera to stworzenie niemożliwego, to gorzowskie spotkanie artystów, którzy w rzeczywistości tu się nie spotkali, ale w naszym mieście ślad po nich pozostał.

A potem pojawia się 12 niewiast i ten jeden trochę czarny, trochę biały, który wciąż jest w ich centrum. Nie da się tej liczby nie skojarzyć symbolicznie, choć obejrzeliśmy tylko niektóre sceny. To teatr tańca współczesnego z treścią niesioną każdym ruchem, nieoczekiwanym gestem, wyrazem twarzy. „Poszukujemy fundamentu życia. Codziennie gubimy się i uczymy życia na nowo w świecie, który się kończy” – pisze Bartek Bandura i to właśnie ogląda zatrzymany w bezruchu widz. Wydarzenie miało charakter otwartej próby i było działaniem performatywnym. Pokazało aktualny etap prac nad pełnowymiarowym spektaklem, któremu towarzyszy muzyka Daniela Maternika.

Na zakończenie pojawił się dyr. teatru Jan Tomaszewicz, który pogratulował zespołowi pracy i wyraził nadzieję, że grupa zaistnieje na naszej dużej scenie.

"Schować w oku - szkice"
Reżyseria, koncept: Bartosz Bandura
W spektaklu występują: Klaudia Banaszak, Paulina Bandura, Paulina Beker, Emilia Bergandy, Ewelina Chruścińska-Jackowiak, Anna Gos, Katarzyna Kaliciak, Marta Karmowska, Wiktoria Łukasik, Maja Powalska, Natalia Skubiszyńska, Jagoda Stawska, Patryk Strzykała.

"Schować w oku - szkice" odbyło się w ramach akcji tańczMY, której organizatorem jest Narodowy Instytut Muzyki i Tańca.

Ponieważ wczoraj przypadał Międzynarodowy Dzień Tańca, przed spektaklem Bartosz Bandura przeczytał orędzie Anny Hop, które publikujemy niżej:

„Obyś żył w ciekawych czasach” głosi starożytna chińska klątwa. Nastały… ciekawe czasy. Trudne, tragiczne, ważne. Trudne czasy kształtują silnych ludzi. Potraktujmy je jako możliwość. Możliwość sprawdzenia siebie i swojej wewnętrznej siły. Możliwość działania.

Sztuka i ludzie tańca nie pozostają obojętni wobec obecnych wydarzeń. Mamy swój język – ruch, który jest uniwersalny dla wszystkich ludzi. Operujemy narzędziem, które ma dużą moc. Doceńmy siłę przekazu sztuki tańca i zastanówmy się jak jej dobrze użyć na potrzeby obecnych czasów. Sztuka łączy, konsoliduje, rozwija, przynosi ukojenie, dobre przeżycia, jest wentylem emocji, pomaga oczyszczać i zrozumieć, oderwać się na chwilę od rzeczywistości i problemów nas otaczających. Zachęcam Państwa do rozwinięcia powyższej listy, przede wszystkim w działaniu.

To również doskonała okazja do przewartościowania swojego życia. Spojrzenia na siebie oraz swoje działania z innej, szerszej perspektywy. Zobaczenia prawdziwej skali problemów i rozgraniczenia co jest ważne, znaczące, a co błahe i niewarte uwagi. Docenienia jak dużo mamy i jak wspaniałą dziedziną sztuki mamy zaszczyt się zajmować. Zobaczenia szklanki do połowy pełnej.

Miałam pisać o tańcu, piszę o życiu. Ale taniec to życie, nierozerwalnie ze sobą związane i wzajemnie oddziałujące. Z okazji Międzynarodowego Dnia Tańca życzę nam wszystkim świata, w którym nadal będzie miejsce na sztukę, sztukę tańca i artystów.

Świata, w którym dalszy rozwój będzie możliwy i nie powstrzymany. Świata, w którym będziemy lepszymi gospodarzami, w którym ucząc się na błędach przeszłości nauczymy się ich nie powielać.”

Tekst i foto Hanna Kaup


Kliknij w wybrane zdjęcie aby powiększyć

Dodaj komentarz:

200 lat dla pani Zofii

Nieczęsto zdarza się, aby tradycyjnie śpiewane „sto lat”, z racji chwili, modyfikowano w sekwencji życzeń na lat „dwieście”. Tak właśnie ... <czytaj dalej>

Oni tu zostają

„Zostaję!” to hasło nowej kampanii promującej Gorzów, która ma zwrócić uwagę na zalety naszego miasta, dzięki którym jest ono doskonałym ... <czytaj dalej>

Pielgrzymki

Tegoroczna piesza pielgrzymka powołaniowa odbędzie się w sobotę w sobotę 27 kwietnia. Wyjście pielgrzymki na trasę z Paradyża do Rokitna nastąpi ... <czytaj dalej>

Prezydent w ministerstwie

Prezydent Gorzowa w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego. - Z doświadczenia wiem, że najważniejsze są relacje bezpośrednie. Ustalenia, które zapadają wtedy ... <czytaj dalej>

«	kwiecień 2024					»
P	W	Ś	C	P	S	N
1	2	3	4	5	6	7
8	9	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30

Piękna inicjatywa w brzydkim mieście

aktualnie nie ma żadnej czynnej sondy

Blogujesz? Rób to lokalnie!
Wystarczy jedno kliknięcie w egoBlog

Masz problem?
Napisz do eksperta egoEkspert

Żadna sprawa nie zostanie bez odzewu. Daj znać na eGo Forum

Zlikwiduje się wszelkie dyktaty i nakazy unijne, cofnie się unijne imunitety, bo za dużo zasłaniają. Generalnie unia przestanie mieć cokowliek <czytaj dalej>

Jedni mówią , że życie zaczyna się po "pięćdziesiątce", a inni że dopiero po drugiej.
Wszystkiego dobrego Pani Zofio ... <czytaj dalej>

Język taki a nie inny dla podkreślenia bezsilności. Mam dokładnie takie samo zdanie. Zakleilismy się w skorupie narodowej martylologii i nie wyle <czytaj dalej>

Jeżeli zapotrzebowanie na takie odruchy "narodowościowe" rośnie, znaczy że w społeczeństwie coś się psuje. Staje się sfrustrowane, <czytaj dalej>

Gumofilce na traktory i do Warszawy. Żoliborz wam pomoże. <czytaj dalej>