Hanna Kaup BLOG

Na oddziale, jak nie przed świętami. Załapałam się na jedyne wolne łóżko w sześcioosobowej sali. „Może i dobrze, zawsze to nie w samotności. W końcu trzeba dzielić nieszczęście z innymi” – pomyślałam.

Wejście do jedenastki nie wzbudziło we mnie pozytywnych uczuć. Po obu stronach pod oknem dwie kobiety leżały nieprzytomnie. Jedna – mogłaby być moją córką – spuchnięta i bez kontaktu. Za to z dziedziczną cukrzycą – tu na poziomie 400. Przy niej kłębił się cały personel i co chwilę pojawiał nowy konsultant. Zrobiła im jakąś niespodziankę z małym odlotem. Dwa razy upadła, straciła przytomność i tyle. Od razu tomograf i miliony badań, kroplówka za kroplówką, kłucie za kłuciem, wykorzystywanie każdego skrawka nadającej się do wyciągnięcia choćby ampułki krwi żyły, więc już wieczorem siostry klękały przed łóżkiem, uważnie oglądały każdą nogę dziewczyny w poszukiwaniu szansy na jeszcze jedno pobranie, a ona tylko odwracała z bólu głowę i zaciskała zęby.

Drugiej kobiety właściwie nie było widać zza ogromnego balonu brzucha. Ciężko oddychała, ciężko próbowała ten balon przewrócić ze sobą na drugą stronę, ale kiedy wydawała z siebie głos, nagle stawała się konkretną, pełną życia kobietą. Zażyczyła sobie nawet od syna, żeby przywiózł jej kilogram winogron. Nie mniej. Kilogram.
Czasami stawała przy oknie, szukając źródła świeżego powietrza, jak ptak, który chce wylecieć z gniazda, ale brak sił mu nie pozwala, i z godziny na godzinę coraz trudniej oddychała. Trochę przypominała mi moją ciocię, która zmarła w ostatnią Wigilię Bożego Narodzenia w dębnowskim szpitalu. Też trzymała się za brzuch, też podsypiała, też cierpiała, ale była całkiem przytomna i świadoma. Zdążyliśmy ją odwiedzić na trzy godziny przed śmiercią.

Kobieta z balonem brzucha była traktowana przez personel jak dobra znajoma, ciepło i ze zrozumieniem. Na obchodzie wieczornym, na pytanie lekarza, jak się czuje i czy czegoś potrzebuje, podniosła jedno oko, powiedziała: – Jest dobrze – i znów je zamknęła.

„No, to jak tak, to coś tu jest na rzeczy” – pomyślałam. I rzeczywiście. Za godzinę się zaczęło. Dostała tlen, z którym co chwilę się szarpała, oddychając, ba – rzężąc – przez usta. Zrywała kroplówkę. Wzywała Jezusa na pomoc.

Byłam w łazience. Kiedy dotarło do mnie: „Pomocy! Ludzie pomóżcie!”, wybiegłam i zadzwoniłam po pielęgniarki. Mimo późnej godziny, było po 23.00, zaczęła się bieganina. Kobieta z balonem brzucha ważącym na pewno ponad 100 kg, miotała się po łóżku, ale sprawiało jej ogromny problem choćby podniesienie się na ramionach. Nie miała sił na dojście do toalety. Założono jej cewnik.
– Dobrze, dobrze, chcę wam pomóc – mówiła do pielęgniarek. A już po chwili: – Muszę do toalety.
Zapominała, rzęziła coraz mocniej, na chwilę milkła i znów chciała do toalety. Lekarka i dwie pielęgniarki nie mogły jej utrzymać. Było już po północy. Zamknęłam oczy, a kiedy je otworzyłam, zegarek wskazywał 3.14 i… kobiety z balonem brzucha już nie było. Jej łóżko, elegancko posłane, czekało na kolejną pacjentkę…

Ranek Wielkiego Czwartku upłynął pod znakiem żałoby nie tylko w naszym pokoju. Umysł człowieka – choć świadomy uścisku śmierci – nie umiał przyjąć, że wystarczy jeden oddech, a właściwie jego brak. I już… I nic… I nie ma tego, co jeszcze przed oddechem było! Nie najstarszego przecież życia. Było nam po ludzku smutno...

                                                            * * *

Druga z podokiennych pacjentek, ta która mogłaby być moją córką, ciągle przeżywała katusze z powodu niezliczonej liczby pobrań krwi: a to na badania ogólne, a to na chemię, a to na poziom cukru. Dziewczyna już przed Wielkim Piątkiem zaczęła swoją własną Drogę Strzykawkową. Ręce spuchnięte i obandażowane, obustronnie przywiązane do przewodów kroplówkowych, nogi pokłute. Ale nie była już tą samą bezkontaktową dziewczyną, nad którą można było tylko się pochylić. Zaczęła się uśmiechać i kochać każdą pielęgniarkę, która nie sprawiała jej łzawego bólu. One witały ją uśmiechem, pytając, czy pamięta je i to, co działo się wczoraj. Nie pamiętała. Została jej dziura w życiorysie.

Z jednej strony smutek śmierci, z drugiej radość powrotu do życia. Taka jest szpitalna codzienność.

Cdn.

Dodaj komentarz:

200 lat dla pani Zofii

Nieczęsto zdarza się, aby tradycyjnie śpiewane „sto lat”, z racji chwili, modyfikowano w sekwencji życzeń na lat „dwieście”. Tak właśnie ... <czytaj dalej>

Oni tu zostają

„Zostaję!” to hasło nowej kampanii promującej Gorzów, która ma zwrócić uwagę na zalety naszego miasta, dzięki którym jest ono doskonałym ... <czytaj dalej>

Pielgrzymki

Tegoroczna piesza pielgrzymka powołaniowa odbędzie się w sobotę w sobotę 27 kwietnia. Wyjście pielgrzymki na trasę z Paradyża do Rokitna nastąpi ... <czytaj dalej>

Prezydent w ministerstwie

Prezydent Gorzowa w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego. - Z doświadczenia wiem, że najważniejsze są relacje bezpośrednie. Ustalenia, które zapadają wtedy ... <czytaj dalej>

«	kwiecień 2024					»
P	W	Ś	C	P	S	N
1	2	3	4	5	6	7
8	9	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30

Piękna inicjatywa w brzydkim mieście

aktualnie nie ma żadnej czynnej sondy

Blogujesz? Rób to lokalnie!
Wystarczy jedno kliknięcie w egoBlog

Masz problem?
Napisz do eksperta egoEkspert

Żadna sprawa nie zostanie bez odzewu. Daj znać na eGo Forum

Zlikwiduje się wszelkie dyktaty i nakazy unijne, cofnie się unijne imunitety, bo za dużo zasłaniają. Generalnie unia przestanie mieć cokowliek <czytaj dalej>

Jedni mówią , że życie zaczyna się po "pięćdziesiątce", a inni że dopiero po drugiej.
Wszystkiego dobrego Pani Zofio ... <czytaj dalej>

Język taki a nie inny dla podkreślenia bezsilności. Mam dokładnie takie samo zdanie. Zakleilismy się w skorupie narodowej martylologii i nie wyle <czytaj dalej>

Jeżeli zapotrzebowanie na takie odruchy "narodowościowe" rośnie, znaczy że w społeczeństwie coś się psuje. Staje się sfrustrowane, <czytaj dalej>

Gumofilce na traktory i do Warszawy. Żoliborz wam pomoże. <czytaj dalej>