zygmunt_marek_piechocki BLOG

Moja droga Julio, piszę do Ciebie w tę grudniową popołudniową, smętną i pochmurną niedzielę. Właśnie wróciłem ze spaceru. Jakieś 500 metrów od bloku, w którym mieszkam, jest niewielki staw. Na nim ptactwo wodne, a wokół ścieżka. Ładnie i spokojnie. Wymierzyłem kiedyś obwód jeziorka, jadąc rowerem z licznikiem – 700 metrów. Więc dzisiejsze moje maszerowanie to ze cztery kilometry. Bo właśnie cztery razy jeziorko obszedłem – no i plus dojście z domu i z powrotem. A piszę Ci, Miła, o tym substytucie moich jazd rowerkowych, wielokilometrowych, bo te na razie wstrzymane. Nie zawsze jazda rowerem na zdrowie wychodzi. Niestety.
I muszę się z tym pogodzić. Oby nie było gorzej!

Cieszę się, że „Preteksty” już u Ciebie. I miło wiedzieć, że nosisz je ze sobą w torebce i poczytujesz w dogodnych momentach, np. jadąc autobusem do pracy poza tym normalnym czytaniem w domu. Wiesz, mam już kilka maili z uwagami na temat tekstów z tego tomiku. Z radością przyjmuję te chwalące, a z szacunkiem, pokorą te, w których znajduję jakieś przygany, uwagi. Przydadzą się na przyszłość.
Mam nadzieję, że jest jakaś jeszcze mi pisana.

A ta najbliższa, tygodniowa? Wreszcie, za kilka dni, wyczekiwany piątek z koncertem symfonicznym w Gorzowskiej Filharmonii. Zapewne już czytałaś na jej stronie internetowej program:

ANDRZEJ PANUFNIK
Kołysanka
Koncert fortepianowy

ANTON BRUCKNER
VI Symfonia A-dur (WAB 106)

i że nawiedzi Miasteczko G., Filharmonię Lady Camilla Panufnik, wdowa po kompozytorze Andrzeju Panufniku, wielka propagatorka jego twórczości na całym świecie. Tak więc feta osobowa i muzyczna. Mnie, jak wiesz, cieszy bardziej ta muzyczna.

Kołysankę napisał Andrzej Panufnik w Londynie, w 1947 roku (to dla mnie ważny rok, wszak w tymże się urodziłem). Kompozycja jest napisana na 29 instrumentów smyczkowych i dwie harfy. Jestem ciekaw, jak Pani Monika Wolińska, dyrygentka, ustawi skład orkiestrowy, gdzie będą harfy - z reguły chroniące tyły lewej strony orkiestry.

Pomysł na „Kołysankę” przyszedł Andrzejowi Panufnikowi podczas nocnego spaceru.
Tak zapisał tamten czas: „Pewnej nocy zatrzymałem się na moście Waterloo, oparłem ręce o balustradę i długo wpatrywałem się w wody Tamizy. Kiedy podniosłem głowę, zobaczyłem ciemne chmury przepływające powoli przez jaśniejszy krąg księżyca. Fale rzeki i nocne niebo nad zamglonym miastem nasunęły mi pomysł utworu rozgrywającego się w trzech planach: pulsujący rytm harf, który oddawałby spokojny, ciągły nurt rzeki, grupa solowych instrumentów smyczkowych, niektóre grające w ćwiertonach, dla oddania widoku płynących chmur, a nad tym wszystkim niczym księżyc, który świeci także nad Polską, polska pieśń ludowa, oparta prawie w całości na skali pentatonicznej i grana kolejno przez solowe instrumenty smyczkowe: skrzypce, następnie altówkę, wreszcie wiolonczelę. Obraz, który miałem przed oczyma, chmury chwilami ukazujące, a chwilami zasłaniające pełny krąg księżyca, muzyka miałaby oddawać w ten sposób, że linia melodii co jakiś czas wynurzałaby się, to znów zatapiała”. I wiesz, właśnie tak odbieram ten utwór.

Interesowało mnie, co to takiego te „ćwierćtony”. Encyklopedycznie - ćwierćton - odległość między dwoma dźwiękami równa połowie półtonu, czyli 1/24 oktawy.
A jak pokazał nam na spotkaniu Klubu Melomana Pan Dawid Pajdzik, uzyskuje się go poprzez przesuwanie palca miedzy artykulacją dwóch dźwięków. W górę albo w dół. Ładne to jest. Nie wiem - można ten efekt nazwać takim miniglissandem?

A więc „Kołysanka”. Po niej Koncert fortepianowy – przy klawiaturze Pani Ewa Pobłocka. To właśnie Ona ostatnią wersję tej kompozycji (z 1982) Andrzeja Panufnika we wrześniu 1990 roku w Filharmonii Narodowej po raz pierwszy wykonała. I od czasu do czasu wykonuje ją na innych estradach filharmonicznych.
Mamy to szczęście, że również na naszej, gorzowskiej.

Ale można znaleźć w Internecie i inne wykonania. Z Lwowską Orkiestrą grał ten Koncert Radosław Sobczak. Pamiętasz Radka z Międzynarodowego Konkursu Chopinowskiego w Warszawie w 2000 roku? Był naszym faworytem. Jakże pięknie interpretował nokturny Fryderyka. No, ale szanowne jury nie doceniło. Za to ileż braw zebrał w tzw. salonach odrzuconych w różnych miejscach Warszawy. Później, wiem, wyjechał do Australii. Ale to już inna historia.

A melomani czekają na symfonię Antona Brucknera. Tego autora nie było jeszcze w Filharmonii Gorzowskiej z żadnym utworem, więc Jego „szósta” już budzi emocje. Około godziny pięknej Muzyki. Już same autorskie dopiski przy włoskich nazwach części Symfonii budzą zaciekawienie. Bo najpierw zamiast Maestoso – Majestoso (majestatycznie), Adagio – Seher feierlich (bardzo uroczyście), Scherzo – Schnel nich (nieszybkie), Trio – Langsam (powoli) i Finale – Bewegt, doch nicht zu schnel (z ruchu, ale nie za szybko). Więc będzie się słuchać i słuchać.

Symfonia powstała w 1891 roku. Jakoś nie miała na początku szczęścia do promocji. Najpierw w 1883, wykonano tylko jej drugą i trzecią część. Dopiero w 1899 – nieco przerabiając tekst – zagrano ją pod Gustawem Mahlerem. W dwa lata później – ale już z oryginalnej partytury mogli ją usłyszeć melomani w Stuttgarcie pod Karlem Pohlingiem.

Wiesz, słuchałem kilkakrotnie tej Symfonii w różnych wykonaniach, zagranej w różnych tempach – od niecałej godziny do godziny i kwadransa. Trochę - ale tylko trochę - zgadzam się z fragmentem recenzji Eduarda Hanslicka. Otóż pisał on, że Bruckner wciąga nas w swoją muzykę, narrację, by po chwili przerwać ją, by pokazać inną jej stronę. Zaczyna temat od nowa i od nowa, że odczuwamy dyskomfort przerywania, braku ciągłości. „Ma się wrażenie – napisał – że jedziemy przez miasto z niezliczonymi światłami, z których wszystkie zmieniają kolor na czerwony, kiedy do nich się zbliżyć”. Noo, ciekawe spostrzeżenie. Owszem – moim zdaniem – nic to nie ujmuje kompozycji. I akurat mi w ogóle nie przeszkadza. Wtapiałem się w tę Muzykę bez reszty.

I to tyle, Najmilsza, o przyszłym piątku. Dzisiaj, za godzinkę, jadę do filharmonii na koncert kameralny. Na klawesynie, w Sali Kameralnej zagra Pani Daria Kubik studentka Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach.
Może da się zapomnieć o tym, co na zewnątrz?

Pozdrowienie i dobre myśli posyłam z listem.
Marek, w niedzielę 7 grudnia 2014 roku

Dodaj komentarz:

Komentarze:

Oni tu zostają

„Zostaję!” to hasło nowej kampanii promującej Gorzów, która ma zwrócić uwagę na zalety naszego miasta, dzięki którym jest ono doskonałym ... <czytaj dalej>

Pielgrzymki

Tegoroczna piesza pielgrzymka powołaniowa odbędzie się w sobotę w sobotę 27 kwietnia. Wyjście pielgrzymki na trasę z Paradyża do Rokitna nastąpi ... <czytaj dalej>

200 lat dla pani Zofii

Nieczęsto zdarza się, aby tradycyjnie śpiewane „sto lat”, z racji chwili, modyfikowano w sekwencji życzeń na lat „dwieście”. Tak właśnie ... <czytaj dalej>

Prezydent w ministerstwie

Prezydent Gorzowa w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego. - Z doświadczenia wiem, że najważniejsze są relacje bezpośrednie. Ustalenia, które zapadają wtedy ... <czytaj dalej>

«	kwiecień 2024					»
P	W	Ś	C	P	S	N
1	2	3	4	5	6	7
8	9	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30

Piękna inicjatywa w brzydkim mieście

aktualnie nie ma żadnej czynnej sondy

Blogujesz? Rób to lokalnie!
Wystarczy jedno kliknięcie w egoBlog

Masz problem?
Napisz do eksperta egoEkspert

Żadna sprawa nie zostanie bez odzewu. Daj znać na eGo Forum

Zlikwiduje się wszelkie dyktaty i nakazy unijne, cofnie się unijne imunitety, bo za dużo zasłaniają. Generalnie unia przestanie mieć cokowliek <czytaj dalej>

Jedni mówią , że życie zaczyna się po "pięćdziesiątce", a inni że dopiero po drugiej.
Wszystkiego dobrego Pani Zofio ... <czytaj dalej>

Język taki a nie inny dla podkreślenia bezsilności. Mam dokładnie takie samo zdanie. Zakleilismy się w skorupie narodowej martylologii i nie wyle <czytaj dalej>

Jeżeli zapotrzebowanie na takie odruchy "narodowościowe" rośnie, znaczy że w społeczeństwie coś się psuje. Staje się sfrustrowane, <czytaj dalej>

Gumofilce na traktory i do Warszawy. Żoliborz wam pomoże. <czytaj dalej>