Rozmowa z aktorem Teatru im. J. Osterwy Janem Mierzyńskim, laureatem nagrody Juliusza, którą odebrał na zakończenie sezonu 2022/23.

Dziś, na zakończenie sezonu, zagrałeś w „Na pełnych obrotach” chyba wyjątkową rolę w swoim życiu, bo inną od dotychczasowych…
– Ja pochodzę z teatralnej rodziny i zostało mi wpojone, że każda rola jest wyjątkowa. Do każdej trzeba się inaczej przygotować, poprowadzić siebie, nie grać postaci, a być nią, więc za każdym razem, gdy tworzymy postać, ubieramy się w tę postać, to szukamy innych pokładów energii. Więc dla mnie każda rola jest wyjątkowa, niezależnie od tego czy jest pierwszoplanowa czy epizodyczna. Cenię sobie każdą, którą zagrałem do tej pory w swoim życiu.

Dzisiaj zagrałeś mężczyznę o imieniu...
– Jestem tak umęczony, że zapomniałem, jak się nazywam. Czekaj, czekaj, jak ja się nazywam??? O, Patryk Sumner.

Sam wymyśliłeś taką osobowość artysty, który kocha siebie i kocha być kochanym przez ludzi, bo jest gwiazdą?
– To budowanie postaci zaczyna się w próbach stolikowych. Dowiadujemy się od reżysera, co chce osiągnąć, jak postać ma wyglądać i jak funkcjonować scenicznie. Dowiadujemy się również o tym, co mówią inne postacie na temat mojej postaci, jaka ona jest. Więc tak naprawdę z połączenia reżysera i scenariusza tworzymy postać taką, a nie inną. Może kabotyna, może człowieka zakochanego w sobie, wielką gwiazdę telewizji londyńskiej, ale trzeba było szukać gdzieś tych pokładów energii. Nie mnie oceniać, czy to zostało dobrze wykonane, czy nie, ale bardzo fajnie czuję się w tej roli, która jest arcytrudna.

To daje się zauważyć. Jest wyjątkowo trudna i emocjonalnie, i fizycznie. Jesteś cały czas rozedrgany, jesteś osobowością, która wyjątkowo przeżywa to, co się dzieje wokół i tylko ci, którzy patrzą z boku, mogą się z tego śmiać.
– Tak, to prawda. Farsa ma to do siebie – tu przypomnę znany cytat: „Z kogo się śmiejecie? Z samych siebie się śmiejecie” – że jest bardzo trudną formą, jeśli chodzi o teatr, bo jest tam czerwona linia, której nie wolno przekroczyć, żeby widz, który ogląda spektakl, uwierzył, że to, co widzi, jest możliwe, prawdopodobne. Ale wystarczy zrobić jeden krok za dużo i już jest slapstick, a nie prawda. Tu rzeczywiście było dużo energii, dużo pracy, ale pozytywnej, bo Tomek Dutkiewicz – bardzo dobrze mi się pracowało z tym reżyserem i mam nadzieję, że jeszcze będzie okazja z nim popracować – daje tyle pozytywnych uwag, tak otwiera umysł i serducho na pracę, że naprawdę człowiek z radochą idzie do roboty i nie może się doczekać, co będzie dalej.

Powiedz w takim razie, dlaczego najczęściej tak jest, że tzw. koneserzy teatru mniej gustują w tego typu sztukach?
– Ale kto to jest koneser teatru?

Ten, który kocha teatr od zawsze i to teatr klasyczny, na którym został wychowany, który doszukuje się drugiego dna, a nie przychodzi po to, by obejrzeć jakąś śmiesznostkę i to trochę przesadzoną...
– To jest ciekawe pytanie, ale ja uważam, że ten, kto nie chce oglądać tego typu spektakli, nie przychodzi na nie, a jeśli już przychodzi, to niech nie krytykuje, bo tu nie ma się jak dopatrzeć drugiego dna. Tu się po prostu dzieje: drzwi się otwierają, drzwi się zamykają, pot leci – ludzie się śmieją. Jak się śmieją – jest fajnie. Jak się nie śmieją, tzn., że coś jest przegięte albo źle zrobione. Ale musimy pamiętać, że my jesteśmy teatrem powszechnym tu w Gorzowie i musimy jako teatr powszechny pokazać gamę tego, co potrafimy zrobić. Gramy przecież i musicale, gramy bajki, gramy farsy, gramy klasykę, dramat współczesny. I to jest niesamowite, że my jako aktorzy teatru powszechnego musimy to wszystko umieć. I jak taki koneser przyjdzie, to porówna sobie wielkie teatry – choć ja uważam, że nasz gorzowski jest wielkim teatrem – i sprawdzi, czy taki aktor, który gra trzecie i czwarte dno, potrafi odnaleźć się w tej śmiesznostce i zabawie.

Powiedziałeś o wachlarzu gatunkowym. Powiedz o wachlarzu swoich ról, które zagrałeś przez minione prawie 20-lecie od momentu, kiedy przyszedłeś do teatru im. J. Osterwy. Czym zaczynałeś?
– Zaczynałem rolą Toma w „Szklanej menażerii” Magdaleny Łazarkiewicz. Dyrektor Tomaszewicz rzucił mnie od razu na głęboką wodę.

I od razu nie utonąłeś.
– I od razu udało mi się nie utonąć. Co prawda, przy tej roli rzucano mi wiele razy jakąś brzytwę, ale się udało. I dziś jest moja 70. premiera w tym teatrze. Specjalnie to liczyłem. Czyli przez te niespełna 20 lat zagrałem 70 premier.

I zwykle były to główne role.
– Tak, w większości to główne role.

To jak wybrać z tych 70 np. trzy, do których masz największy sentyment?
– Są takie, m.in. Valentino w „Zapachu żużla” w reżyserii Jacka Głomba. To była dla mnie rola przełamująca pewne bariery, bo jestem aktorem, który nie zna języka włoskiego, a cały spektakl grałem po włosku. Zapraszano tutaj aktora z Włoch, który uczył mnie temperamentu włoskiego. Uczyłem się całej roli po włosku i do tej pory – choć minęło trochę lat – potrafię budzić się w nocy i mówić ten tekst. To jest chyba jedyny tekst, który mi nie wyleciał z głowy. Więc na pewno Walentino, na pewno Gustaw-Konrad, na pewno Hamlet. Na pewno też Papkin. I to już są cztery.

Po dziesięciu latach pracy dostałeś Pierścień Melpomeny, dziś – po następnych prawie dziesięciu – statuetkę Juliusza i za chwilę będziesz świętował swoje 20-lecie. Jak patrzysz na ten czas? Miałeś tu być i zostać u Osterwy?
– Nie. Pamiętam, jak dyr. Tomaszewicz przyjechał do mnie do Olsztyna do szkoły aktorskiej na dyplom. A miałem możliwość wyboru między teatrem Szaniawskiego w Płocku, teatrem w Sosnowcu i Teatrem Muzycznym w Łodzi. W Płocku nie chciałem zostać ze względu na to, że tam pracował mój ojciec św. pamięci Witek, który też był aktorem i mama – suflerka-inspicjentka. Sosnowiec wizualnie mi się nie spodobał, a w Łodzi powiedziano mi, że może lepiej nie, niech pan idzie do dramatu, bo słabo pan śpiewa. A tutaj na dzień dobry pojawiły się fajne propozycje. Nie uwierzysz, ale przekonało mnie, że dostanę mieszkanie służbowe. I dostałem je na obecnej ul. Hejmanowskiej.

Powiedzieli ci w Łodzi, że nie umiesz śpiewać, a przecież tu zaczynałeś od śpiewania.
– To cofnę się jeszcze troszkę. Jak startowałem do Warszawy, to na pierwszym etapie dowiedziałem się, że nic nie umiem; że aparycja nie taka, wybór tekstów nie ten, dykcja fatalna. Bardziej przejął się tym mój tato niż ja. Wystartowałem więc do Olsztyna, dostałem się z najlepszym wynikiem i skończyłem jako jeden z lepszych. Ale to nie jest istotne. To moje śpiewanie wtedy było zupełnie inne. Ja tego nauczyłem się tutaj. Pootwierali mnie tu fajni ludzie, m.in. kompozytor do „Romea i Julii”, gdzie zaśpiewałem Romea i jakoś poszło. Poleciało po prostu. Jestem szczęśliwy, że to jest tak, że ja się nigdy niczego nie domagam, nie wypraszam ról, nie chodzę, o nic nie proszę, to się pojawia samo, czyli chyba nie jestem najgorszy.

Jesteś Hamletem z Gorzowa.
– Tak. Jestem Hamletem z Gorzowa, bo wolę być Hamletem z Gorzowa niż halabardą w Warszawie.

Dziękuję.

Rozmawiała Hanna Kaup
Foto Hanna Kaup

Dodaj komentarz:

Milion dla filharmonii

W środę 6 grudnia 2023 r. marszałek Marcin Jabłoński spotkał się z dyrektor Filharmonii Gorzowskiej Joanną Pisarewicz. W projekt budżetu Samorządu ... <czytaj dalej>

Oprogramowanie Lubuskie trzeba zaktualizować

- Oprogramowanie Lubuskie trzeba zaktualizować - powiedział podczas spotkania lubuskich samorządowców w Paradyżu - Gościkowie prezydent Gorzowa Jacek Wójcicki. 7 grudnia ... <czytaj dalej>

Coraz bliżej święta

Otwarcie hali sportowo-widowiskowej Arena GORZÓW jest głównym elementem tegorocznej kampanii „Gorzów blisko świąt”. Dwudniowa impreza zaplanowana jest w dniach 9-10 ... <czytaj dalej>

Chcą nowego porozumienia paradyskiego

Prezydent Gorzowa Jacek Wójcicki, wspólnie z prezydentami Zielonej Góry Januszem Kubickim i Nowej Soli Jackiem Milewskim, jest inicjatorem i współorganizatorem ... <czytaj dalej>

«	grudzień 2023					»
P	W	Ś	C	P	S	N
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30	31

Wierzą, że tym razem się uda

aktualnie nie ma żadnej czynnej sondy

Blogujesz? Rób to lokalnie!
Wystarczy jedno kliknięcie w egoBlog

Masz problem?
Napisz do eksperta egoEkspert

Żadna sprawa nie zostanie bez odzewu. Daj znać na eGo Forum

Niekoniecznie. Teraz jest jednak miastem wojewódzkim. Jeżeli Zielona Góra chce dalej czerpać profity z urzędu marszałkowskiego, musi się jakoś <czytaj dalej>

Nie mam nic przeciwko likwidacji sztucznego woj.lubuskiego - Gorzów lepiej będzie się miał we współpracy ze Szczecinem. <czytaj dalej>

Może warto postraszyć rozpadem województwa. To od razu postawiłoby do pionu przyjaciół z południa. <czytaj dalej>

Dziękuję za recenzję.Trzeba to obejrzeć. <czytaj dalej>

Nazwa jest wtórna. Najpierw co z upadkiem tego miasta, nawet jak zmienimy nazwę na Nowy Jork to gadaniem niczego dalej nic się nie poprawi. Ślep <czytaj dalej>