– To jest pierwsze i ostatnie, jedyne takie Grand Prix – powiedział kapelan Stali Gorzów Andrzej Szkudlarek. W ostatnią sobotę września poświęcił byłych mistrzów czarnego sportu, którzy na deskach Teatru im. J. Osterwy stanęli do wyjątkowej żużlowej rozgrywki.

„Żużel moje życie” taki tytuł nosił charytatywny spektakl zorganizowany przez byłego żużlowca Bogusława Nowaka oraz fotoreportera Mirosława Wieczorkiewicza. Zebrane pieniądze zostaną przeznaczone na turnus rehabilitacyjny w Gościmiu. Gdyby sprzedano 300 biletów, pojechałoby siedmiu byłych zawodników. Niestety, funduszy wystarczy może na dwóch lub trzech. Przed wyjątkowym meczem sprzedawano również specjalne programy. Te pięciozłotowe „cegiełki” miały wystarczyć na zakup płyty nagrobkowej Indywidualnego Mistrza Polski na żużlu z 1970 r. Edmunda Migosia. Przed rozpoczęciem rywalizacji, poszło około 30 programów, ale w przerwie sprzedaż znacznie wzrosła.

Sentymentalny wieczór rozpoczął się o 19.00 i zakończył po 21.00. Na scenie, przed taśmą startową stanęły cztery motocykle, na których siadali wyznaczeni do 13 biegów żużlowcy. Mecz Stal Gorzów kontra Polska zakończył się porażką gospodarzy 27:40. Trzeba dodać, że wynik ustaliło koło fortuny, wprawiane w ruch przez zawodnika „jadącego” na pierwszym torze. Zawodnicy Stali jak zawsze nie zawiedli się na swojej publiczności, która na zakończenie zaśpiewała gromkie: „Nic się nie stało, Sta-le-czka, nic się nie stało! Nic się nie stało, Sta-lecz-ka, nic się nie stało!”
– Przykro, że przegraliśmy dziś z kadrą narodową, ale na prawdziwym torze wielokrotnie wygrywaliśmy – powiedział pierwszy kierownik Stali Gorzów Roman Bukartyk, który przypomniał również, że kiedy przez dziesięć lat pracował w klubie, Stal była kuźnią żużlowej kadry.

W czasie wyjątkowego meczu, emocji dostarczały nie tylko zerwane taśmy, upadki czy defekty, ale też dodatkowe atrakcje. Zaczęło się od wykonanej przez żużlową rodzinę piosenki Dariusza Glapy o klubie Stal Gorzów, były też występy iluzjonistyczne. Specjalnie na zaproszenie Bogusława Nowaka przyjechał z Poznania Zbigniew Brzozowski urodzony… gorzowianin, który twierdzi, że iluzja to całe jego życie. Specjalizuje się w pracy z gołębiami, co pokazał w czasie swojego występu. Nie tylko wyczarowywał gołębie, ale jednego zahipnotyzował na oczach widzów. W drugim swoim wyjściu w niewyjaśniony sposób ukrył obrączkę Anny Borkowskiej tak, że znalazła się w zamkniętej na kłódkę szkatule, w czterech metalowych pudełkach i – na zakończenie – w woreczku. Również przy pomocy pani Anny rozmnażał monety euro.

W tej wyjątkowej atmosferze nie zabrakło – co szczególnie ważne – opowieści żużlowców sprzed 40 lat. Były anegdoty m.in. o tym, jak Zenon Plech i Bogusław Nowak po jednym z upadków „obaj szczęśliwie” trafili do szpitala, jak „głowa” Nowaka toczyła się po torze, jakie zawodnicy robili sobie kawały, ile razy łamali sobie na wyścigach kości i tracili przytomność.

To był wzruszający wieczór, który minął w prawdziwie przyjaznej atmosferze. Z Polski przyjechali żużlowcy, którzy nie widzieli się nawet 40 lat. Na scenie gorzowskiego teatru wystąpili jako reprezentacja narodowa: Andrzej Wyglenda, Antoni Fojcik, Andrzej Huszcza, Zbigniew Marcinkowski, Zenon Plech, Józef Jarmuła, Stanisław Rurarz, Andrzej Jurczyński i Marek Kępa. W drużynie Stali Gorzów z lat. 70. pojechali: Andrzej Pogorzelski, Bogusław Nowak, Jerzy Padewski, Ryszard Fabiszewski, Jerzy Rembas, Ryszard Dziatkowiak, Marek Towalski, Mieczysław Woźniak i Roman Jóźwiak.

Organizatorom wydarzenia należą się słowa wielkiego uznania. I tylko szkoda, że na widowni pojawiło się tak niewielu, którzy dziś kochają żużel. Nie było też obecnych działaczy.

Fotorelację z wydarzenia obejrzyj tu:
http://www.egorzowska.pl/pokaz,galeria,0,0,2013-09-30_jedyne_takie_grand_prix,

Tekst i foto Hanna Kaup