zygmunt_marek_piechocki BLOG

Sobota, 17 maja 2014, popołudnie.

Kilkanaście dni wstecz czytałem o Kazimierzu Ratoniu. Także Jego zapiski, wiersze. Stąd, od tamtego czasu w moim notatniku tylko wzmianki z kolejnych dni, zaznaczenia, skróty wydarzeń, myśli. Wyjątkowo stawiam datę.

Tutaj też jej nie ma:
„Kazimierz Ratoń
„Arogancja i pycha tych, którym się zdaje, że wszystko jest jasne, że wszystko można zrozumieć, wyjaśnić, wytłumaczyć”.

Jakże często z taką postawą spotykam się na co dzień. I poniżaniem, że nie rozumiem czegoś, co winienem rozumieć.Prawdy objawione. Niektórzy tak mają. Niestety”.

Dzisiaj, w to sobotnie popołudnie, myślę o wczorajszym koncercie w Filharmonii Gorzowskiej, spotkanej Muzyce, ludziach, przytrafieniach, które nie na co dzień. I zapewne rozpiszę się nieco więcej niż w dni poprzednie. Żeby, może kiedyś, przeczytać, przypomnieć sobie.

W słuchawkach Muzyka Tomasza Jakuba Opałki. Jego kompozycję „Koncert fortepianowy” wykonano wczoraj po raz pierwszy na naszej gorzowskiej filharmonijnej estradzie. Na Steinwayu zagrał Pan Tadeusz Domanowski, dyrygowała Pani Monika Wolińska. Bałem się, że kompozytor (wszak to Festiwal Muzyki Współczesnej teraz) zastosuje jakieś bardzo wydumane środki stylistyczne, że nastąpi „marnacja” instrumentu. Owszem, były momenty, kiedy dźwięki były artykułowane nie za pomocą klawiszy, a to metodą smyczkowania, a to uderzaniem dłonią w struny. Wszystko to jednak z umiarem i stosownie. Całość zrobiła na mnie dobre wrażenie – utrzymano zadane tempo, tył orkiestry – zestawy perkusyjne (czworo instrumentalistów) dawały poczucie solidności, oparcie. W każdym bądź razie ja to tak odczuwałem. Owszem, może bliżej siedzącym Muzykom dawał się we znaki ich wolumen. Może trzeba większe ekrany pomiędzy nimi? Tak czy inaczej i kompozycja, i wykonanie mnie akurat uwiodły. Pianista uwijał się sprawnie pomiędzy klawiaturą a strunnicą.

Cóż napisać o Wojciecha Kilara „Preludium chorałowym”, które jako introdukcja wczorajszego koncertu? Zgaszono światła nad estradą, widownią – mrok rozjaśniały tylko niewielkie żarówki nad pulpitami Muzyków. Metafora nieobecności Autora?
Owszem, bardzo klimatycznie i „szczypatielnie”. I ta Muzyka! Pierwsze stawanie włosów na przedramionach, ciarki na plecach. Pierwsze, nie ostatnie, wczoraj!

Niezwykła historia, emocjonalna, niespokojna Muzyka. Bo oto ”Treściwa historia śmierci Jana Calasa”. Człowieka skazanego i niezwykle brutalnie uśmierconego za nieudowodnione winy. Cóż z tego, że po kilku latach, dzięki zabiegom Woltera, zrehabilitowanego. Nuty opowiadające dramat Calasa napisał Wojciech Błażejczyk (rocznik 1981). Na orkiestrę, chór i głos solowy – tu baryton (Pan Adam Kuliś). Tragedia człowieka, człowieczeństwa – na estradzie FG – misterium podane instrumentami, głosami – także ruchem scenicznym, melorecytacjami chórzystów. Im mój ukłon. Także Szefowi chóru Szymonowi Wyrzykowskiemu. I naszym orkiestrantom! I to był taki czas, w którym, jak mówi mój wnuk – odleciałem. Najprawdziwiej. W tamten czas marca 1762 roku, kiedy w Tuluzie zapłonął stos dla Jeana Calasa.

Innego już rodzaju odlot, bardziej mistyczny, za sprawą utworu Grzegorza Duchnowskiego (1971)” Missa de Angelis”. Także na orkiestrę, chór i głos solowy. Tutaj – sopran, niezwykły sopran Pani Anny Mikołajczak-Niewiedział, bo jakże na wysokich dźwiękach Jej partia. Pięć części kompozycji – dwadzieścia dwie minuty – minęły jak jedna. Cóż to znaczy? Zatopienie się w dźwiękach narracji, temperaturze, barwie – w końcu jakości wykonania. Kolejne, czwarte moje urzeczenie z wczoraj.

Ani nie widziałem, ani też nie słyszałem od kogokolwiek, żeby ktoś wyszedł z Koncertu w czasie przerwy. Żeby ktokolwiek narzekał: „ale ta muzyka współczesna nie do słuchania”. Owszem. Jest ciekawa, zajmująca, urzekająca i do słuchania. I to myślę, jest pierwszy sukces Festiwalu - pokazanie, że Muzyki współczesnej nie trzeba ani unikać, ani się jej bać. Sądzę, że czasy eksperymentów pod tytułem grania grabiami na fortepianie minęły bezpowrotnie.

Czy były jakieś niedostatki muzyczne, inne? Już nie pamiętam. Za to pamiętam, że chciano podzielić się ze mną, nami tym co piękne, niezwyczajne, magiczne, podniosłe, mistyczne. Tym, co czyni nas lepszymi. I jeszcze pamiętam, że Pani instrumentalistka co to do nutek zawsze się pięknie uśmiecha, wczorajszego wieczoru smutną była. Jakże chciałbym mieć eliksir na smutki. Cudze i swoje.

No i taka to moja laurka Wykonawcom i Dyrekcji F.G. za ten pierwszy dzień II Festiwalu Muzyki Współczesnej.

A dzisiaj na muzykę do Katedry. W roli głównej jej organy, na których Pan Jerzy Kukla.

Fotorelacja Michał Kapuściński

Dodaj komentarz:

200 lat dla pani Zofii

Nieczęsto zdarza się, aby tradycyjnie śpiewane „sto lat”, z racji chwili, modyfikowano w sekwencji życzeń na lat „dwieście”. Tak właśnie ... <czytaj dalej>

Oni tu zostają

„Zostaję!” to hasło nowej kampanii promującej Gorzów, która ma zwrócić uwagę na zalety naszego miasta, dzięki którym jest ono doskonałym ... <czytaj dalej>

Pielgrzymki

Tegoroczna piesza pielgrzymka powołaniowa odbędzie się w sobotę w sobotę 27 kwietnia. Wyjście pielgrzymki na trasę z Paradyża do Rokitna nastąpi ... <czytaj dalej>

Prezydent w ministerstwie

Prezydent Gorzowa w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego. - Z doświadczenia wiem, że najważniejsze są relacje bezpośrednie. Ustalenia, które zapadają wtedy ... <czytaj dalej>

«	kwiecień 2024					»
P	W	Ś	C	P	S	N
1	2	3	4	5	6	7
8	9	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30

Piękna inicjatywa w brzydkim mieście

aktualnie nie ma żadnej czynnej sondy

Blogujesz? Rób to lokalnie!
Wystarczy jedno kliknięcie w egoBlog

Masz problem?
Napisz do eksperta egoEkspert

Żadna sprawa nie zostanie bez odzewu. Daj znać na eGo Forum

Zlikwiduje się wszelkie dyktaty i nakazy unijne, cofnie się unijne imunitety, bo za dużo zasłaniają. Generalnie unia przestanie mieć cokowliek <czytaj dalej>

Jedni mówią , że życie zaczyna się po "pięćdziesiątce", a inni że dopiero po drugiej.
Wszystkiego dobrego Pani Zofio ... <czytaj dalej>

Język taki a nie inny dla podkreślenia bezsilności. Mam dokładnie takie samo zdanie. Zakleilismy się w skorupie narodowej martylologii i nie wyle <czytaj dalej>

Jeżeli zapotrzebowanie na takie odruchy "narodowościowe" rośnie, znaczy że w społeczeństwie coś się psuje. Staje się sfrustrowane, <czytaj dalej>

Gumofilce na traktory i do Warszawy. Żoliborz wam pomoże. <czytaj dalej>