Najtrudniej pisać o szczęściu. Bo można przesadzić, być posądzonym o egzaltację czy narazić się na śmieszność. No i kłucie w oczy szczęściem, gdy w "całej" Polsce źle, gdy wszem i wobec słyszy się narzekania? Kto będzie czytał jakieś tam opowieści o ludzkiej radości. Tragedia broni się sama. A jednak spróbuję... Opowiem Wam o szczęściu, które jest w nas i wokół nas.

Wcześniejsze części cyklu przeczytasz tu:
http://www.egorzowska.pl/pokaz,czlowiek,7142,
http://www.egorzowska.pl/pokaz,czlowiek,7143,poczuc_smak_szczescia_2,
http://www.egorzowska.pl/pokaz,czlowiek,7144,poczuc_smak_szczescia_3,

Dzień III
Dzień trzeci zbliżał nas wszystkich do finału. Napięcie rosło, każdy z uczestników zajęty był własnymi przygotowaniami, malarze słuchali porad mistrza Zyśka, tancerze na wózkach trenowali układ pod okiem Barbary Olszewskiej, Miłka i Artur dopieszczali część muzyczną a Zbyszek Wróbel ogarniał całość widowiska. Spotykaliśmy się na posiłkach tak szybko, jakby przerwy między nimi trwały najwyżej godzinę.

Po południu Zenek Miszewski z żoną i dwójką innych uczestników zabrali mnie na krótki wypad w okolice zbiornika wyrównującego jezioro Tryszczyn na Brdzie oraz elektrowni wodnej. Ukryty wśród lasów obiekt pochodzi z XX wieku. Nic nadzwyczajnego, jeśli chodzi o architekturę, ale samo miejsce w słoneczny dzień pozwala oderwać się od problemów i ukoić skołatane nerwy. Nic lepiej bowiem nie działa na człowieka, jak natura i jej spokój. A jak dodać do tego czyste powietrze, można poczuć się jak w przedsionku raju. Kiedy wracaliśmy, powiedziałam, że do pełni szczęścia marzy mi się jeszcze wizyta w pobliskiej wsi Wtelno. Chciałam tam zobaczyć nagrobek ks. dziekana Jana Hamerskiego, jednej z pierwszych ofiar II wojny światowej. Na wtorkowym spotkaniu wspominał o nim radny Tomasz Gordon:
- 6 października klęczał nad wykopanym w lesie dołem, modląc się w oczekiwaniu na strzał hitlerowca. Coś się stało, że tego ruszyło sumienie i puścił duchownego wolno. Jednak tego samego wieczora do księdza przyszedł inny Niemiec i kazał mu uciekać, grożąc, że w przeciwnym wypadku nazajutrz zginie - opowiadał gość z Tryszczyna. Ksiądz miał wtedy powiedzieć: "Nie zostawię swoich owieczek". Na drugi dzień został rozstrzelany.

Po latach dokonano ekshumacji ciała, które pochowano właśnie przy murach kościoła parafialnego we Wtelnie. Gdy rozpoczął się proces beatyfikacji sługi Bożego Jana Hamerskiego, mieszkańcy wyszli z propozycją upamiętnienia miejsca zabójstwa i postawili tam znaleziony na pobliskim polu potężny głaz, na którym widnieją daty urodzin i śmierci. Obecnie na tym terenie planowana jest budowa drogi ekspresowej S5. Po sprzeciwie mieszkańców głaz znajdzie swoje miejsce na starym cmentarzu obok grobu księdza.

Nie musiałam dwa razy powtarzać. Zenek zawiózł nas do Wtelna, gdzie zobaczyłam nie tylko grób ks. Hamerskiego, nie tylko piękny kościółek położony w urokliwym miejscu, ale też tablicę pamiątkową wmurowaną w ścianę boczną budynku i modernistyczny nagrobek znanego polskiego malarza Leona Wyczółkowskiego. Dlaczego tam? Otóż w 1922 r. artysta zakupił w położonym 3 km na północ Gościeradzu dworek, a w 1929 z Krakowa przeniósł się do Poznania, bo stamtąd bliżej mu było do Gościeradza, dokąd uciekał przed zgiełkiem miejskiego życia. Jak pisze Jolanta Baziak na stronie http://wyczolkowski.pl/tworczosc:

"Tytan pracy odszedł, po ciężkiej chorobie, 27 grudnia 1936 roku w Warszawie. Ciało pochowano na cmentarzu parafialnym we Wtelnie zgodnie z jego wolą, 30 grudnia, przy trasie, którą pokonywał często między Bydgoszczą a Gościeradzem, spiesząc do magicznej pracowni z oknem na ogród, jak w jego ulotnej Wiośnie, w którym królowała grusza Małgorzatka, przypominająca Mistrzowi duszę zagubioną wśród gwieździstego nieba".

Wizyta w miejscu, które upodobał sobie Leon Wyczółkowski, znów pokazała, że prawdziwe szczęście człowiekowi daje to, co pochodzi od natury. Żeby się o tym przekonać, wystarczy choć na chwilę trafić w okolice Koronowa, do Tryszczyna czy Wtelna, usiąść przy pomniku artysty i pomyśleć, jak krótka jest nasza chwila tu na ziemi. Jak szybko mija. Jak warto jej nie stracić.

Dopełnieniem pięknego dnia była kolacja. Imieninowa kolacja najstarszej uczestniczki spotkań z bydgoską Arką Reginy Adamowicz z Koszalina. Tzn. kolacja była normalna, ale poza drobnymi upominkami, wspólnym "Sto lat" i życzeniami od obecnych na warsztatach, pani Renia otrzymała prezent specjalny. Otóż jeden z młodych kelnerów - widząc, co wyprawiamy na swoich zajęciach - zaproponował, że specjalnie dla pani Reni zaśpiewa kilka piosenek. Był więc minirecital, który uradował solenizantkę, dopisując w kronice jej życia kolejne chwile szczęścia.

Cdn.

Tekst i foto Hanna Kaup
Kliknij w wybrane zdjęcie aby powiększyć

Dodaj komentarz:

Komentarze:

200 lat dla pani Zofii

Nieczęsto zdarza się, aby tradycyjnie śpiewane „sto lat”, z racji chwili, modyfikowano w sekwencji życzeń na lat „dwieście”. Tak właśnie ... <czytaj dalej>

Oni tu zostają

„Zostaję!” to hasło nowej kampanii promującej Gorzów, która ma zwrócić uwagę na zalety naszego miasta, dzięki którym jest ono doskonałym ... <czytaj dalej>

Pielgrzymki

Tegoroczna piesza pielgrzymka powołaniowa odbędzie się w sobotę w sobotę 27 kwietnia. Wyjście pielgrzymki na trasę z Paradyża do Rokitna nastąpi ... <czytaj dalej>

Prezydent w ministerstwie

Prezydent Gorzowa w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego. - Z doświadczenia wiem, że najważniejsze są relacje bezpośrednie. Ustalenia, które zapadają wtedy ... <czytaj dalej>

«	kwiecień 2024					»
P	W	Ś	C	P	S	N
1	2	3	4	5	6	7
8	9	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30

Piękna inicjatywa w brzydkim mieście

aktualnie nie ma żadnej czynnej sondy

Blogujesz? Rób to lokalnie!
Wystarczy jedno kliknięcie w egoBlog

Masz problem?
Napisz do eksperta egoEkspert

Żadna sprawa nie zostanie bez odzewu. Daj znać na eGo Forum

Zlikwiduje się wszelkie dyktaty i nakazy unijne, cofnie się unijne imunitety, bo za dużo zasłaniają. Generalnie unia przestanie mieć cokowliek <czytaj dalej>

Jedni mówią , że życie zaczyna się po "pięćdziesiątce", a inni że dopiero po drugiej.
Wszystkiego dobrego Pani Zofio ... <czytaj dalej>

Język taki a nie inny dla podkreślenia bezsilności. Mam dokładnie takie samo zdanie. Zakleilismy się w skorupie narodowej martylologii i nie wyle <czytaj dalej>

Jeżeli zapotrzebowanie na takie odruchy "narodowościowe" rośnie, znaczy że w społeczeństwie coś się psuje. Staje się sfrustrowane, <czytaj dalej>

Gumofilce na traktory i do Warszawy. Żoliborz wam pomoże. <czytaj dalej>