Rozmowa z dr n. med. Andrzejem Nabzdykiem

Informacje w mediach o dr n. med. Andrzeju Nabzdyku, lekarzu, który jako jedyny ocalał z katastrofy helikoptera Lotniczego Pogotowia Ratunkowego w lutym 2009 roku, śledziła cała Polska.

Przypomnijmy: w tragicznym wypadku śmigłowca MI-2 lecącego z Wrocławia do rannej w karambolu na autostradzie A4, zginął pilot i ratownik medyczny. Dr Nabzdyk został ciężko ranny. Walka o życie zakończyła się sukcesem. Lekarze musieli jednak amputować mu zmiażdżoną nogę na wysokości uda.

Dziś, dzięki protezie nogi, jest pan w pełni sprawnym człowiekiem.
- …robię to, co przed wypadkiem, pracuję w Pogotowiu Ratunkowym we Wrocławiu, okresowo też na wyjazdach. Administruję podstacją w Gniechowicach/Sobótce, pracuję na 1/2 etatu w SOR IV Wojskowego Szpitala Klinicznego we Wrocławiu. Dodatkowo, prowadzę szkolenia z ratownictwa. O dni wolne mam regularne utarczki z rodziną, która chce, bym czasami pobył w domu ... i słusznie!

Wrócimy do tamtego czasu. Najpierw mówiono, że doktor Nabzdyk nie podźwignie się z wypadku, w którym stracił nogę. Potem, że nie wróci do pracy. A Pan nie tylko wyjątkowo szybko doszedł do siebie, ale stanął na nogi. I to dosłownie! Dzięki uporowi, silnej woli, wysportowaniu...
- Hmmm... upór, silna wola – tak, ale i odrobina szczęścia w nieszczęściu. Co do wysportowania, to bardzo chciałbym. Fakt, że zawód predysponuje mnie do mówienia o zdrowiu i świadomości, że ruch jest konieczny dla zdrowia. W zespole, w którym mi dane było pracować, mieliśmy nawet współzawodnictwo „sportowe” - jeżdżenie rowerem do pracy, 4-5 km w jedną stronę. Nic szczególnego - ale regularnie.

Ale po kolei, zaraz po amputacji nogi zaczęła się rehabilitacja …
- Stawianie mnie na nogi zaczęło się jeszcze na oddziale intensywnej terapii. Początkowo był to koszmarny wysiłek związany z ruchem ręką czy nogą. Uskrzydliło mnie „wysadzenie z łóżka” przez kolegę – lekarza, rehabilitantkę i znajomego ratownika. To był ten przełomowy moment gdy poczułem, że może coś z tego będzie, tylko trzeba powalczyć z własnymi słabościami. Sporą frajdę zapewniła mi możliwość kontaktu z ludźmi poprzez pocztę elektroniczną. Wysłałem wówczas do wszystkich informację, że zbieram się do zdrowia. Kolejny sukces - wycieczka pod prysznic pod opieką małżonki. Potem, już na oddziale urazowym, zaczęło się codzienne życie. Miałem za mały punkt honoru, by jak najmniej prosić o pomoc w prozaicznych czynnościach. Pamiętam, jak któregoś wieczoru wpadł brat i, mimo wizyty gości, rzucił hasło: wynocha z łóżka i na kule! Bez wózka. Zrobiłem wówczas kilka metrów….

Jeszcze w szpitalu dostał pan sygnał, że czekają na pana w Wyższej Szkole Fizjoterapii, w oddziale rehabilitacji.
- Rodzima firma, Pogotowie Ratunkowe we Wrocławiu podstawiło transport i trzeba było zacząć walkę z własnymi słabościami na serio.... Koledzy z rehabilitacji śmiali się, że bladłem na widok stołu rehabilitacyjnego, ale plan działania ustalono i zaczęło się… O jednej nodze i o kulach stąpałem już w trzy tygodnie po wypadku, a na drugiej tytanowej - na początku maja, czyli około 80 dni po wypadku. To był dzień! Znów miałem dwie nogi! Po dwóch dniach chodziłem już po schodach trzymając się poręczy. Od momentu „postawienia się” na dwóch kończynach, co tydzień miałem o 10 procent więcej sił. Mniej więcej w 4 miesiące po wypadku potrafiłem się poruszać na bieżni z prędkością około siedmiu kilometrów na godzinę.

To resort zdrowia sfinansował panu supernowoczesną protezę wartą majątek…
- No tak, to kosztowało 135 tysięcy złotych. W każdej protezie najważniejszą częścią jest lej, który „łączy” protezę z kikutem kończyny. Dzisiejsza technika pozwala zapewnić niesamowitą dokładność, która przekłada się na komfort wielogodzinnego chodzenia i pracy w różnych pozycjach. Dziś jestem czynny przez 12-16 godzin na dobę i nie mam żadnych dolegliwości. Ale ta precyzja wykonania protezy wymaga wspomagania komputerowego przy jej konstruowaniu. Np. przegub kolanowy. W zależności od tego jak aktywna jest osoba, może być: prosty, mechaniczny, czasem tylko podpierający, albo dla aktywnych - z własnym hamulcem hydraulicznym i sterowaniem przy pomocy mikroprocesorów. Taka proteza sama rozpoznaje fazę ruchu i w zależności od tego odpowiednio się zachowuje, pomagając w poruszaniu się. Chód jest prawie taki, jak normalny....

Gdyby nie gest ministerstwa, czy byłoby pana stać na taką protezę?
- Byłoby niezwykle ciężko. Jeszcze gdy leżałem w łóżku, brat pokazał mi w Internecie jak takie cuda wyglądają. Miałem jedną myśl. Jeżeli nie będzie możliwości zdobycia takiego nowoczesnego sprzętu przez NFZ, to będę się starał o kredyt, żeby tylko stanąć na nogi... A jak stanę i zacznę się poruszać, bo powinienem na spłatę kredytu zarobić. Dziś z perspektywy czasu widzę, że byłoby to ciężkie zadanie, ale możliwe. Dzięki pomocy Minister Zdrowia, poszło o wiele szybciej i sprawniej. Także dzięki ruchowi społecznemu zebrano fundusze na moją rehabilitację, która wymagała uruchomienia na prawdę sporych środków. Supernowoczesne pionizatory, lekkie wózki ze sztywną ramą z tytanu, schodołazy pozwalające pokonywać bariery architektoniczne, protezy rąk, dzięki którym można wykonywać wszystkie czynności, protezy nóg, które pozwalają na chodzenie, a nawet jazdę na nartach. Długo można wymieniać sprzęt pomocniczy, który jest na świecie do dyspozycji osób niepełnosprawnych. Jest jednak jedno „ale” …

Dla kogo w Polsce jest taki sprzęt, skoro trzeba czekać na usprawnienie latami ?
- NIESTETY, DLA BARDZO NIEWIELU... środki z NFZ nie starczają na wiele, wciąż nie widać strategicznego myślenia w tej sprawie. A tymczasem jest to oczywiste, że każdy właściwie zaopatrzony pacjent to mniejsze obciążenie dla systemu opieki zdrowotnej i systemu pomocy społecznej. W wielu przypadkach (tak jak jest choćby ze mną...) równa się to przywróceniu społeczeństwu jeszcze jednej osoby opłacającej ZUS i podatki. Kiedyś policzyłem to w czasie wykładu ze studentami. Po wzięciu wszystkich zasiłków i pochodnych pod uwagę, poniesione nakłady na konkretnego niepełnosprawnego człowieka zrównały się z dochodami przez niego wygenerowanymi już po 4 latach. Pamiętam, że to nami wstrząsnęło!

Dlaczego więc wciąż słyszy się, że wielu niepełnosprawnych, którzy w wyniku wypadku lub choroby stracili nogi, siedząc w czterech ścianach czekają w kolejkach na sprzęt, choć mogliby chodzić?
- Niestety, tak jest. Jest to bardzo przykre, że często chory człowiek, ubezpieczony w NFZ, musi żebrać o pieniądze na sprzęt, który ma mu pomóc w powrocie do zdrowia. Narodowy Fundusz Zdrowia refunduje najprostsze, najtańsze protezy, na dodatek trzeba na nie miesiącami czekać! To nie powinno mieć miejsca. Natychmiast po szpitalu powinien być podjęty konkretny plan działania w celu postawienia chorego na nogi. Doprowadzenie do pełnej samodzielności musi być celem wiodącym. To powinien zapewniać system opieki zdrowotnej. Dziś wielu ludzi idzie po prostu na renty i zasiłki, bo nie mają innej możliwości. Ci ludzie gdzieś są, ale poza zasięgiem wzroku, często w czterech ścianach własnego mieszkania.

Jak pana zdaniem w Polsce, w porównaniu z innymi krajami Europy, przedstawia się problem podejścia do ludzi niepełnosprawnych, jeśli chodzi o sprzęt?
- Mamy dużo jeszcze do zrobienia: organizacyjnie i technologicznie. Trzeba zrobić wszystko, by dostęp do nowoczesnego sprzętu ortopedycznego i środków pomocniczych nie był ograniczony… dla nikogo! I powtarzam raz jeszcze… ubezpieczony pacjent nie powinien na protezę czekać miesiącami! Na taki cel, jak przywrócenie sprawności osobie niepełnosprawnej powinny być pieniądze i to w naszym WSPÓLNYM SPOŁECZNYM INTERESIE!

Osoby niepełnosprawne powinny też wiedzieć, że są możliwości, by wrócić do normalnego życia…
- Jeżeli chcemy mieć korzyści jako społeczeństwo, należy całą procedurę dotyczącą zaopatrzenia w sprzęt pomocniczy i wyroby medyczne maksymalnie skrócić i usprawnić. Trzeba pomyśleć o zmianie i stałym ulepszaniu sytemu, a także o liczeniu pieniędzy. Proszę zauważyć: gdy ruszyła sprawa kardiologii - dziś zawał leczymy w 14 dni - czyli można było! Podobnie w dziedzinie pomocy niepełnosprawnym można poszukać nowych rozwiązań. Oczywiście, są to koszty, są ludzie, którzy przy tym pracują i którym należy zapłacić, ale też narzucić plan działania i zauważyć wymierne korzyści. Muszą być wprowadzane nowe technologie. To wszystko się zwraca! Na koniec, taka luźna uwaga - wróciłem do pracy w 180. dniu zwolnienia. Nie korzystałem z sanatorium, nie posiadam uprawnień do renty. Czy to nie jest zysk dla budżetu państwa? I ilu pacjentów ma taką szansę?

A więc czego można życzyć osobom niepełnosprawnym w Polsce?
- Aby doczekali takiego programu i wsparcia ze strony państwa, by czuli, że społeczeństwo o nich pamięta, nie tylko tak, przy jakiejś okazji rozdmuchanej medialnie.

Materiał prasowy przygotowany przez Stowarzyszenie „Dziennikarze dla Zdrowia“ na konferencję prasową „Polscy niepełnosprawni w ogonie Europy”, maj 2011

Dodaj komentarz:

Komentarze:

Prezydent w ministerstwie

Prezydent Gorzowa w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego. - Z doświadczenia wiem, że najważniejsze są relacje bezpośrednie. Ustalenia, które zapadają wtedy ... <czytaj dalej>

Tarasy jeszcze niedostępne

Woda w Warcie opada, odsłaniają się zalane tarasy. Niestety, ze względów bezpieczeństwa, nie mogą być jeszcze udostępnione. Zdecydowała o tym ekspertyza ... <czytaj dalej>

Apel o pomoc w sprawie odbudowy AJP

W dramatycznej dla uczelni i miasta sytuacji potrzebne jest wspólne działanie. Dlatego prezydent miasta Jacek Wójcicki apeluje o pomoc w ... <czytaj dalej>

Rozmowa z komisarzem Wojciechowskim

Komunikat w sprawie rolników. Zgodnie z wczorajszą rozmową telefoniczną z komisarzem rolnictwa Januszem Wojciechowskim przekazuję, że na najbliższym i ostatnim w ... <czytaj dalej>

«	kwiecień 2024					»
P	W	Ś	C	P	S	N
1	2	3	4	5	6	7
8	9	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30

Piękna inicjatywa w brzydkim mieście

aktualnie nie ma żadnej czynnej sondy

Blogujesz? Rób to lokalnie!
Wystarczy jedno kliknięcie w egoBlog

Masz problem?
Napisz do eksperta egoEkspert

Żadna sprawa nie zostanie bez odzewu. Daj znać na eGo Forum

budowa jednostki wojskowej w gorzowie
<czytaj dalej>

ma doswiadczenie w firmie budowlanej poprawiania architektury na małą skalę

cele jakie moge podpowiedzieć
to centrum przesiadkowe <czytaj dalej>

Szkoła na MEDAL.BRAWO...



<czytaj dalej>

"Ktoś biegł tą uliczką przed nami, miał jak my
wzrok zdjęty uczuciem;"
(Kamil Kwidziński, pierwszy wers wiersza Jotunheim< <czytaj dalej>

Ciekawe, że depresji nie mają ci, którzy ciężko pracują, którym brakuje do wypłaty, tym, którzy wyprzedają się tym, którzy starają się <czytaj dalej>