Hanna Kaup BLOG

Był rok 1969. Dwie dziewczynki z dwóch krańców Polski spotkały się w kostno-stawowym ówczesnym sanatorium w Otwocku. Po roku jedna wróciła na Mazury, druga na zachód. Pisywały do siebie. Potem życie ruszyło z kopyta. Przyszła dorosłość, praca, dom, dzieci. Kontakt się urwał. Jakieś 20 lat temu z okładem, jedna z nich stanęła z paczką przed okienkiem pocztowym przy ul. Jagiellończyka w Gorzowie. Po chwili usłyszała pytanie.
- Czy pani wie, co dzieje się z nadawcą tej paczki?
- Tak, stoi przed panią – odpowiedziałam.
- A ja mam pani zdjęcie z pierwszej komunii – dodała z tajemniczym uśmiechem nieznajoma.
Zdjęcie z komunii? Ale jak? Skąd? – pytania goniły jedno za drugim, gdy wreszcie padły kluczowe słowa.
- Otwock 1969. Jestem Barbara.

Ta chwila tkwi we mnie nietknięta upływem czasu. Okazało się, że Basia mieszkała obok mojego wówczas sanepidu. Przez lata niemal sąsiadowałam z nią, bo każdego dnia jechałam do pracy na Mickiewicza, a jednak nie miałam pojęcia, że ona tu jest. Że ma tu męża i dwie córki.
Spotykałyśmy się czasami, ale potem znów życie przyspieszyło. Dzieci poszły w świat, każda z nas codziennie odprawiała swój rytm życia. Czasami dzwoniłyśmy, czasami ją odwiedziłam. Ostatnio w jej imieniny przed pandemią. Była w słabej kondycji psychicznej po śmierci męża. Ale zachowała swój – jak to mówią – twardy i trochę nieustępliwy charakter.

Tydzień temu, po powrocie z sanatorium spotkałam jej córkę. Uradowana spytałam, co dobrego?
- Nic… mama umiera – usłyszałam.
Potem sprawy potoczyły się błyskawicznie. Miałam Basię odwiedzić, ale zgodziła się na przeniesienie do hospicjum. We wtorek rano dzwoniłam tam z prośbą o wizytę. Nie pozwolono mi. Godzinę później Karola napisała, że mama zmarła.

Dziś, tydzień po tej okrutnej wiadomości o chorobie, która zabrała Barbarę po dwóch miesiącach od diagnozy, odprowadziłam ją. Odprowadziłam część mojego dzieciństwa w ostatnią drogę. Basia uśmiechała się do wszystkich z fotografii, tymi serdecznymi oczami i ładną buzią, którą w ostatniej chwili udało mi się pogładzić, gdy pracownik zabierał zdjęcie przed wyprowadzeniem urny z kaplicy.

Skończyło się życie, które mogło jeszcze trwać. Pozostała ciążąca jak kamień pustka, bo choć nie spotykałyśmy się często, to jednak Basia była dla mnie kimś ważnym, kto pojawia się niespodziewanie i zostaje w sercu bliżej, niż często najbliższa rodzina.

Tekst i foto Hanna Kaup


Kliknij w wybrane zdjęcie aby powiększyć

Dodaj komentarz:

Komentarze:

Prezydent w ministerstwie

Prezydent Gorzowa w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego. - Z doświadczenia wiem, że najważniejsze są relacje bezpośrednie. Ustalenia, które zapadają wtedy ... <czytaj dalej>

Tarasy jeszcze niedostępne

Woda w Warcie opada, odsłaniają się zalane tarasy. Niestety, ze względów bezpieczeństwa, nie mogą być jeszcze udostępnione. Zdecydowała o tym ekspertyza ... <czytaj dalej>

Apel o pomoc w sprawie odbudowy AJP

W dramatycznej dla uczelni i miasta sytuacji potrzebne jest wspólne działanie. Dlatego prezydent miasta Jacek Wójcicki apeluje o pomoc w ... <czytaj dalej>

Rozmowa z komisarzem Wojciechowskim

Komunikat w sprawie rolników. Zgodnie z wczorajszą rozmową telefoniczną z komisarzem rolnictwa Januszem Wojciechowskim przekazuję, że na najbliższym i ostatnim w ... <czytaj dalej>

«	kwiecień 2024					»
P	W	Ś	C	P	S	N
1	2	3	4	5	6	7
8	9	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30

Piękna inicjatywa w brzydkim mieście

aktualnie nie ma żadnej czynnej sondy

Blogujesz? Rób to lokalnie!
Wystarczy jedno kliknięcie w egoBlog

Masz problem?
Napisz do eksperta egoEkspert

Żadna sprawa nie zostanie bez odzewu. Daj znać na eGo Forum

budowa jednostki wojskowej w gorzowie
<czytaj dalej>

ma doswiadczenie w firmie budowlanej poprawiania architektury na małą skalę

cele jakie moge podpowiedzieć
to centrum przesiadkowe <czytaj dalej>

Szkoła na MEDAL.BRAWO...



<czytaj dalej>

"Ktoś biegł tą uliczką przed nami, miał jak my
wzrok zdjęty uczuciem;"
(Kamil Kwidziński, pierwszy wers wiersza Jotunheim< <czytaj dalej>

Ciekawe, że depresji nie mają ci, którzy ciężko pracują, którym brakuje do wypłaty, tym, którzy wyprzedają się tym, którzy starają się <czytaj dalej>