Miła!

Spieszę ci donieść, że właśnie wróciłem z miasta. Byłem też na poczcie - tam posyłka dla Ciebie. W kopercie Program z wieczoru w Filharmonii Gorzowskiej i książka. Zdziwisz się! Żadne tam poezje, powieść czy kryminał. Ale owszem, cudeńko – książka dla dzieci. Edytorsko narracyjna poezja! Do zapatrzenia się, do zaczytania.

A było tak: dostałem „Co jest grane w filharmonii” kilka tygodni wstecz z zapasów egzemplarzy autorskich Pani Małgorzaty Szwajlik. Wtedy książka nie była do kupienia, bo wydana w części za unijne pieniądze. No i zachwyciła mnie, zakochałem się w niej od pierwszej do ostatniej strony i obiecałem Autorce, że spróbuję napisać recenzję, omówienie. I wierz mi, intencje były – zabrakło nie woli, ale wiedzy recenzyjnej. Więc postanowiłem dać fachowcowi – Pani dr Krystynie Kamińskiej, co to i wiedzę stosowną posiada, i potrafi zgrabnie o książkach pisać. Ma swój blog około książkowy i w nim co i rusz nowe opisania znajduję. Moich swego czasu także.

Więc poczytaj proszę, co napisała:

„Dla dzieci z pomysłami i kolorowo
Filharmonia Gorzowska wydała niedawno kapitalną książeczkę dla dzieci o charakterze edukacyjnym pt. „Co jest grane w filharmonii? Przewodnik młodego słuchacza muzyki klasycznej”. Napisała ją Małgorzata Szwajlik, szefowa działu organizacji pracy artystycznej, a wykazała się przy tym talentem nie tylko edukacyjnym, ale również literackim. Głównym adresatem książki są dzieci, jednak pierwsze teksty adresowane są do rodziców, bo bez nich dziecko samo nie trafi do filharmonii ani nie wniknie w jej tajniki.
O znaczeniu muzyki w rozwoju dziecka pisze tu zaproszona Superniania – Dorota Zawadzka.
Tytuł książki stawia pytanie nie tyle o repertuar, ale – wykorzystując zwrot młodzieżowego żargonu – o co w tej filharmonii chodzi. Wyjaśnieniu służy pięć kroków, w których autorka rozważa rozliczne kwestie związane z gmachem filharmonii, koncertem, dyrygentem i orkiestrą, instrumentami, wreszcie zachowaniem w świątyni muzyki. Tekst zasadniczy napisany jest prozą, ale z wybiciem trudnych wyrazów i oddzielenie z ich wyjaśnieniem. Trudno mi ocenić, jak książkę przyjmą dzieci, ale podobno jej komunikatywność była sprawdzana na uczniach szkoły podstawowej. Na pewno wywód jest prosty, potoczysty, a jednocześnie tłumaczy wiele zawiłości związanych z wizytą w filharmonii. Dla urozmaicenie autorka dodała proste wierszyki własnego autorstwa.
A oto jeden o instrumentach smyczkowych:

„Każda Panna Altówka
szepcze czułe słówka
i gra niewiniątko
choć ma w sobie lwiątko.
Gdy posmyrasz wiolonczelę po cichu
mniej więcej w okolicach gryfu,
ona w lot
zamruczy jak kot”.

Zachwycił mnie także inny, o jakże przyziemnym temacie, czyli o toaletach, które dzieciom są zawsze niezwykle potrzebne. Tu nawet toalety poddają się muzyce:

„Toalety nie lubią przerwy,
bo tłok działa im na nerwy.
Ale taki ich los.
One antrakt mają,
gdy muzycy grają.
Wtedy mają luz.
I szlus.

Na nadzwyczajną urodę książki złożyły się także ilustracje, które przygotowała Jagoda Karłowska, oraz koncepcja graficzna Moniki Szalczyńskiej. Udział tych pań w sukcesie książki jest co najmniej równy udziałowi autorki tekstów. Bo w edukacji bardzo ważne jest nie tylko co, ale również jak są podawane treści.
A ta książeczka zachwyca!”

Mnie, Miła, również! I sądzę, że Ciebie także zauroczy. Zapewne pokażesz ją swoim dzieciakom w przedszkolu. A może Twoja szanowna dyrekcja zamówi w naszej filharmonii kilka? Teraz można już kupić, nawet w kasie, gdzie bilety.

Szukałem jakiejś spokojnej muzyki w You Tube - znalazłem – Loreena Mckennitt – „Noches de la Alhambra”…

Byłem dzisiaj w Łośnie – owszem rowerkiem. Kilka taczek liści brzozowych zgrabiłem przed moim domostwem i wywiozłem do lasu. Przy niesprzyjającym wietrze wrócą z powrotem, jak minionej jesieni. Ale co tam. Ważnym bycie na świeżym powietrzu, praca, oddalenie się od miejskich spraw. Tak, to jest ważne!

Pozdrowienie i myśli dobre w to już dość późne popołudnie. Za szybami okna już zmrok.

Marek, w dniu 27 października 2014 roku