zygmunt_marek_piechocki BLOG

Przyszły tydzień, Najmilsza, bardzo znamienny. Taki inny. Bo oto moje urodziny. Kiedyś, kiedyś chciało się mieć te ileś lat, by móc pójść do kina na film dozwolony – najpierw od lat czternastu, później osiemnastu. Jakże dawno to było. Teraz chciałoby się zatrzymać czas, nie pamiętać o tym dniu, przemijaniu. A więc już starość.
I żadnej rady na to, że sześćdziesiąt siedem. Że to wszystko, co niosą lata, już moim udziałem. Wprawdzie staram się stosować perswazję z Dezyderaty Maxa Ehrmanna:
…Przyjmij ze spokojem, co Ci lata doradzają, z wdziękiem wyrzekając się spraw młodości… Staram się, nie zawsze wychodzi. Może wdzięku za mało? Może spokoju? Sarkastyczność wobec siebie? Owszem. Może stąd ten tekst:

Dla wszystkich
którzy jesteśmy
jest za krótki
dany nam Czas
i tyle nie zdąży się zaznać

Jakże niepostrzeżenie
te lata podeszłe
znaczone upokorzeniami
oddawaniem pola

A tu
w telewizorze mówią
o czymś do picia
dla takich jak ja
jakby mogło być remedium
na starość

Ten siwy pan z reklamy
jedzie na rowerze

Dogania młodość?

że szamocemy się, wadzimy ze swoimi słabościami, które z wiekiem. Wiesz, to moje ujeżdżanie rowerem po lasach. Szukanie siebie w jakiś działaniach. Udowadnianie, że jeszcze jest się sprawnym intelektualnie, fizycznie.

Patrzę na moją Mamę. Też w przyszłym tygodniu kończy lata. Dziewięćdziesiąt trzy. Łatwo policzyć. Miała dwadzieścia sześć, kiedy mnie urodziła. To było krótko po tym, jak z tą literką „P” na żółtej z fioletowym obramowaniem plakietce i numerem 319 na Arbeistkarte wróciła z sąsiedniego zachodniego kraju. Dzisiaj niewiele pamięta. To się nazywa demencja starcza. I mnie to, Miła, czeka bo już tak jest:

Coraz częściej gubię przedmioty
i czyn nie nadąża za myślą

Wydaje mi się że zegar,
który we mnie przed laty nakręcono
wolniej tyka
- a przecież Czas odmierza jednako

Każdą z sekund

No, ale dosyć tego marudzenia około urodzin, mijania, losu. Dezyderata radzi, by nie być zbyt surowym dla siebie, czerpać z ducha. (Obok zdrowej dyscypliny bądź dla siebie łagodny)

Jest jeszcze, Julio, Muzyka. Owszem, bardzo obok złego świata. Ale jest!
Wczoraj byłem na koncercie w mojej filharmonii. Opium String Quartet - cztery miłe dziewczyny w dwóch kwartetach smyczkowych i dwóch utworach, gdzie akompaniowały śpiewaczce Pani Jadwidze Rappe (alt). Całkiem przyzwoite prezentacje. Kwartet smyczkowy Maxa Brucha świetny, zwłaszcza druga i czwarta część pięknie. Zaczarowała wiolonczela Pani Olgi Łosakiewicz. Barwą, intonacją, dźwiękiem. Zapytałem po koncercie o instrument – odziedziczony po Dziadku Ryszardzie Łosakiewiczu, znakomitym wiolonczeliście, wychowawcy, nauczycielu pokoleń wirtuozów tego instrumentu.

Podczas drugiej części koncertu pokazywano na ekranie teksty pieśni, które śpiewała Pani Jadwiga Rappe. Facecyjne perypetie z kuszeniem św. Antoniego. Owszem, dobry pomysł. Niestety, źle zrealizowany. Szumiący głośno aparat do wyświetlania odbierał przyjemność słuchania Muzyki, solistki. Po kilku pieśniach mój mózg selekcjonował już tylko docierający z góry sali hałas. No, szkoda! Tak to jakoś odebrałem Miła. Może następnym razem technicy postarają się wygłuszyć, zasłonić projektor. Bo, owszem, możliwość czytania tekstów, ich rozumienia jest nie do przecenienia. Teksty pieśni do Muzyki Piotra Mossa mieliśmy wydrukowane. Może to jest wyjście? Przytoczę Ci jeden (autorka - Miriam Van Hee, poetka flamandzka):

***
ciężar zimy wciąż
mnie przygniata
i przygina do ziemi

nie miałam wcześniej
powodów by się skarżyć
los był mi przychylny
nie skąpił uznania i łask
nie, nie było powodów
żadnych by się skarżyć

z cierpliwością zwierzęcia
domowego czekam końca
tej dłużącej się zimy

Owszem, tegoroczna zima nie za bardzo nam dokuczyła. I śniegu nie za wiele, i nie za długo on przykrywał ziemię. Jak ci pisałem, trochę pojeździłem na biegówkach. W sumie może ze sto pięćdziesiąt kilometrów. Teraz tymi samymi duktami rowerem.
A za oknem mojego pokoju słońce, ale i zapowiadana wczoraj wichura. Oby szkód nie narobiła za wiele. Stąd też moje dzisiejsze siedzenie w domu, pisanie do Ciebie w tej popołudniowej godzinie.

Już się cieszę i mam nadzieję, że Twoje rozmowy o dodatkową pracę w Domu Kultury, udział w kwartecie smyczkowym zakończą się sukcesem. Trzymam kciuki!

Pozdrowienie sobotnie, wietrzne, słoneczne!

Marek, w sobotę 15 marca 2014 roku

Tego samego dnia, wieczorem:
O Muzyce, która ma być zagraną w przyszły piątek miałem napisać Ci jutro, pojutrze, ale właśnie odebrałem list (mailem) od skrzypaczki z Filharmonii Gorzowskiej Pani Malwiny Kotz, z którą mówiłem o Muzyce, o utworze, który zostanie „u nas” wykonany. Zobacz, co napisała – owszem – coś, czego nie wiedziałem:

Drogi Panie Marku,
w filharmonicznych zakamarkach i korytarzach słychać ostatnio niecodzienny duet. Przedziwną dyskusję porywającego i bezczelnego wręcz w wirtuozowskiej pewności siebie wysokiego głosu skrzypiec z głębokim basem, który brzmi odrobinę jak niedźwiedź - ale taki ożywiony, zbudzony już z zimowego snu. To nasi muzycy - Maks i Paweł. Na co dzień koledzy z pracy, a już wkrótce - soliści na naszej scenie! Zagrają Grand duo G. Bottesiniego, a skoro wielki duet - to i wielka historia!
No, z tą wielkością może jednak odrobinę przesadziłam...

Dawno temu, choć czas jest przecież pojęciem względnym, prawdopodobnie w Wiedniu... w kasynie, spotkało się dwóch wirtuozów: Henryk Wieniawski i Giovanni Bottesini. Wypili, pograli – i w karty, i na instrumentach. Jak Panu zapewne wiadomo, dobry trunek pobudza wyobraźnię, a że żadnemu z artystów niestraszne były jakiekolwiek ograniczenia techniczne, zaimprowizowali błyskotliwą fantazję, zachwycając zgromadzonych w kasynie graczy-słuchaczy. Następnego dnia, nowa kompozycja nie wydawała się już obu panom tak wartościowa; prawdę mówiąc zawstydzili się swoich nieskromnych popisów bez głębszej treści. Postanowili więc starym dobrym sposobem (czyli grą w karty właśnie) rozstrzygnąć, który z nich wpisze Grand duo na listę swoich dzieł. Los padł na Bottesiniego. Wystarczy jednak, nie znając nawet tej historii, posłuchać duetu, by stwierdzić, że Wieniawski zdecydowanie maczał w nim palce...

Gdyby nie wierzył mi Pan na słowo, proszę koniecznie przed koncertem posłuchać choćby Wariacji na temat własny op. 15 Henryka Wieniawskiego. Niektóre fragmenty tych dźwiękowych układanek są do siebie zaskakująco podobne...

Malwina

Tak więc moje czekanie na piątek jeszcze bardzie wzmożone. Słucham sobie tego koncertu na skrzypce i wiolonczelę. Znalazłem kilka wykonań w portalu You Tube.
Niezwykłe.
A jeszcze tego samego wieczora Amadeusza Mozarta Uwertura do opery Łaskawość Tytusa i Józefa Haydna Symfonia tzw. Zegarowa op. 101 w tonacji D-dur.
Więc byle do piątku!

M.

Dodaj komentarz:

Komentarze:

Prezydent w ministerstwie

Prezydent Gorzowa w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego. - Z doświadczenia wiem, że najważniejsze są relacje bezpośrednie. Ustalenia, które zapadają wtedy ... <czytaj dalej>

Tarasy jeszcze niedostępne

Woda w Warcie opada, odsłaniają się zalane tarasy. Niestety, ze względów bezpieczeństwa, nie mogą być jeszcze udostępnione. Zdecydowała o tym ekspertyza ... <czytaj dalej>

Apel o pomoc w sprawie odbudowy AJP

W dramatycznej dla uczelni i miasta sytuacji potrzebne jest wspólne działanie. Dlatego prezydent miasta Jacek Wójcicki apeluje o pomoc w ... <czytaj dalej>

Rozmowa z komisarzem Wojciechowskim

Komunikat w sprawie rolników. Zgodnie z wczorajszą rozmową telefoniczną z komisarzem rolnictwa Januszem Wojciechowskim przekazuję, że na najbliższym i ostatnim w ... <czytaj dalej>

«	kwiecień 2024					»
P	W	Ś	C	P	S	N
1	2	3	4	5	6	7
8	9	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30

Piękna inicjatywa w brzydkim mieście

aktualnie nie ma żadnej czynnej sondy

Blogujesz? Rób to lokalnie!
Wystarczy jedno kliknięcie w egoBlog

Masz problem?
Napisz do eksperta egoEkspert

Żadna sprawa nie zostanie bez odzewu. Daj znać na eGo Forum

budowa jednostki wojskowej w gorzowie
<czytaj dalej>

ma doswiadczenie w firmie budowlanej poprawiania architektury na małą skalę

cele jakie moge podpowiedzieć
to centrum przesiadkowe <czytaj dalej>

Szkoła na MEDAL.BRAWO...



<czytaj dalej>

"Ktoś biegł tą uliczką przed nami, miał jak my
wzrok zdjęty uczuciem;"
(Kamil Kwidziński, pierwszy wers wiersza Jotunheim< <czytaj dalej>

Ciekawe, że depresji nie mają ci, którzy ciężko pracują, którym brakuje do wypłaty, tym, którzy wyprzedają się tym, którzy starają się <czytaj dalej>