Moim zdaniem 52 pisałem 21 maja 2011 roku w „moim” Łośnie. Miało podtytuł „Dziewiąta z pierwszego rzędu w Filharmonii Gorzowskiej” i traktowało o koncercie inaugurującym jej działalność.

Zaciekawionych odsyłam do:
http://www.egorzowska.pl/pokaz,zygmunt_marek_piechocki,1565,

Dzisiaj, po roku, w sobotę 19 maja 2012 wypadałoby napisać o tym minionym czasie, o tym co się wydarzyło, co i jak zagrano w tej nowej świątyni sztuki. O to może pokuszę się któregoś wieczora. Dzisiaj o koncercie rocznicowym, jak jest napisane w wydrukowanym Programie – „Koncercie Galowym w I rocznicę działalności CEA – Filharmonii Gorzowskiej”. Z tego też powodu i w celu zapewnienia wydarzeniu jakości poproszono o prowadzenie koncertu dwóch znakomitych znawców muzyki: Jana Popisa i Pawła Sztompke. Niestety, to było słowo bardzo na wyrost. Niewiele o muzyce, o kompozytorach usłyszałem. Wiele natomiast słów, zdań z pogranicza panegiryku o naszej Filharmonii, jej orkiestrze. Drodzy Panowie – my naprawdę wiemy, że mamy i piękną Filharmonię z jakże miło brzmiącym przymiotnikiem „Gorzowska”, i dobrą Orkiestrę, świetnego Dyrygenta! I te przesadne pochlebstwa były nie na miejscu – nie tylko moim zdaniem. Także osób, z którymi po koncercie rozmawiałem.

A teraz o „rzeczach” dobrych! Po Koncercie miałem szczęście porozmawiać chwilę z panem dyrygentem Piotrem Borkowskim. Mogłem Mu pogratulować świetnego doboru repertuaru na ten szczególny wieczór – a co ważniejsze – wykonania!

Na początek „Il Nome Della Rosa” – uwertura do opery na motywach powieści Umberto Eco napisana w 2010 roku przez koreańskiego kompozytora Jeajoon Ryu. Muzyczne opowiedzenie treści powieści – i jak w to w uwerturze – jej skondensowana narracja. Moim zdaniem utwór łatwy w odbiorze, prosty fakturowo, poprowadzony sinusoidalnie – od romantycznych uniesień, opowiadania o sprawach codziennych po takie, w których słychać krzyk mordowanych. Przestrzennie i w zamknięciu. Uwertura zagrana bardzo udanie, prawdziwie – kto zna treść książki „Imię Róży”, mógł obserwować kolejne epizody w modulacji, tempach, w forte czy piano. Odnaleźć w muzyce akcję powieści, o kolejnych siedmiu dniach listopada 1327 roku.

Druga odsłona – „Elegeia” Tadeusza Bairda. Napisana w 1973 roku, dedykowana Janowi Krenzowi, znalazła swoje przeznaczenie w prawykonaniu 28 listopada 1973 roku w Ottawie, pod Mario Bernardim, bo przez Kanadyjską National Arts Centre of Canada zamówioną została dla uczczenia tamże 500. rocznicy śmierci Mikołaja Kopernika.

Odsłona trzecia – „Muzyka na smyczki, perkusję i czelestę” z roku 1936 – autor – Béla Bartók. Napisał ten utwór na zamówienie szwajcarskiego dyrygenta Paula Sachera na dziesięciolecie jego orkiestry kameralnej. Prawykonanie „Muzyki” odbyło się 21 stycznia 1937 roku Bazylei. Może warto dodać, że Paul Sacher w 1997 roku otrzymał doktorat honoris causa Akademii Muzycznej w Krakowie!

Kompozycja okazała się arcydziełem muzyki XX wieku. Znakomite operowanie dźwiękiem i jego barwami, rytmem, nieoczekiwanie i nieprzewidywalnie zmieniającym się ze swoistym pulsem, który nadzwyczajnie w części ostatniej (Allegro molto) w kształcie ronda przenosi słuchacza do węgierskiej puszty, ogniska, wokół którego muzycy… Wiadomo przecież, że Béla Bartók zajmował się etnografią muzyczną.

Uważam, że Orkiestra poradziła sobie znakomicie, udowadniając, że jest w stanie zagrać wszystko! Zarówno „Elegeia” jak i „Muzyka…” to trudne do zagrania utwory. Ze zmienną dynamiką, różne barwowo, z częstymi zmianami temp, nieoczekiwanymi przejściami z piano do forte, sporą liczbą wejść instrumentów solowych…

Nie wiem, czy to nie był jeden z najlepszych wieczorów w Filharmonii Gorzowskiej. Piszę o prezentacji orkiestrowej, a przecież jeszcze, w części drugiej, Adam Makowicz w ducie z Orkiestrą Piotra Borkowskiego wykonali „Błękitną rapsodię” Georga Gershwina. Wprzódy jednak pan Adam solo na Bluthnerze. W pięknych kompozycjach, nieskazitelnie czystym, niezwykle artykułowanym dźwiękiem i niezrównaną wirtuozerią. Mój Boże – uczta w duszy i ciary na ciele!

I może jeszcze takie rocznicowe postscriptum. Piszę je z powodu wielu przykrych dla Filharmonii zdań, które wyczytałem w prasie. Bo mnie, tak naprawdę, nie obchodzą żadne ludzkie sprawy jej dotyczące – ważną jest MUZYKA! A tej przez miniony rok nasłuchaliśmy się sporo – i to dobrej! Nie ruszając się z Gorzowa! Proszę przypomnieć sobie chociażby niesamowite wieczory z Maximem Vengerovem, Soyoung Yoon, Kają Danczowską, na które nie musieliśmy jechać np. do Poznania…

A co do Osób? Z „Filharmonii naszej najdroższej”? To malkontentom może przytoczę słowa św. Tomasza z Akwinu: „Sztuka nie wymaga, by ARTYSTA dobrze postępował, lecz by tworzył dobre dzieło!” I niech każdy zrozumie, przymierza to sobie, jak uważa!

Z. Marek Piechocki
w sobotę wieczorem, 19 maja 2012
Foto Hanna Kaup
Fotorelacja w galerii eGo FOTO:
http://www.egorzowska.pl/pokaz,galeria,0,0,2012-05-20_I_rocznica_FG_1,

http://www.egorzowska.pl/pokaz,galeria,0,0,2012-05-20_I_rocznica_FG_2,