Za miesiąc wybory. Zaczyna się robić gorąco, choć właśnie nastaje jesień i przyjdzie nam zapomnieć o letnich upałach. Ta przedwyborcza gorączka czasami aż dusi i normalny człowiek nie wie, co począć, jak się zachować i jak skomentować to, co widzi.

Z jednej strony uczestniczymy w wiecach rodem z późnego Gomułki i wczesnego Gierka, z drugiej obserwujemy "nowatorskie" wyjście do obywatela, wymagające: nieco fizycznej siły, bo ten czy ów dźwiga ze sobą ławeczkę, by przysiąść na niej przez chwilę z zatroskanym o sprawy miasta i kraju obywatelem; odwagi wspinania się z kotem na ramieniu po drabinie czy wreszcie upublicznionej troski kandydata o pożywienie dla rodziny i kwiaty dla małżonki, o czym nie dowiedzielibyśmy się, gdyby nie wybory.
Jest więc i śmieszno, i dziwno. No, pewnie nie dla wszystkich, bo przecież nie każdy patrzy na kandydatów takim samym bezuprzedzeniowym spojrzeniem.

Pytają mnie ludzie, dlaczego nikt nie zwróci uwagi na to, że ten czy tamten kandydat, zamiast w obowiązujących godzinach pracy tę pracę wykonywać, robi sobie kampanię i jeszcze wciąga w nią innych zatrudnionych w tej czy owej placówce. Pytają: "A kiedy on sam pracuje?" I na to odwieczne pytanie, wracające jak bumerang co wybory, nikt nie potrafi odpowiedzieć, bo przecież ten czy ów kandydat wykonuje działania mieszczące się w zakresie jego obowiązków i to w nienormowanym czasie pracy. A że wrzuci post czy dwa na Facebook? Kto pracuje osiem godzin bez wytchnienia? No, chyba że chirurg, gdy wykonuje skomplikowaną operację. Urzędnik musi mieć czas na resert. Inaczej nie da rady. Aha, no i może sobie na to pozwolić właśnie na tzw. państwówce. Gdyby robił na swoim, wiedziałby, ile traci.

Jak już jesteśmy przy szpitalu, to muszę poruszyć temat, który wywołał na portalu społecznościowym związany ze szpitalem jego wiceprezes Robert Surowiec. Pokazał kilka zdjęć z radioterapii. Wśród nich pojawiły się dwa z jakąś podłogową maszkarą, która została ułożona w jednym z pomieszczeń. Mogę sobie wyobrazić, że to będzie rodzaj poczekalni, a może mały kącik kawiarniany albo recepcja. Co by tam miało się jednak nie znaleźć, z pewnością taki układ kafelków nie powinien się zdarzyć. Co wrażliwsi reagują na to, ściskając rękami głowę, wyrażając w ten sposób szok i niedowierzanie.

Pod postem zadałam pytanie: "A co to za wyklejanka na podłodze???". Robert Surowiec błyskotliwie odpowiedział: "To nie wyklejanka, to płytki". Po kilku innych - nie tylko moich - wpisach mówiących o tym, że w szpitalu powinien być zachowany porządek, a tu chaos od wejścia, że obowiązują pewne zasady projektowania takich miejsc jak szpital, że więcej nie znaczy lepiej, że to pieniądze wyrzucone w błoto, pojawiła sie propozycja odczekania na końcowy efekt. Napisałam więc: "Tu aż razi po oczach jakaś fantazja, która ociera się o kicz i powoduje ból głowy. To nie powinno było się zdarzyć. To nie pałace bizantyjskie. Klasyka i umiar - te zasady powinny tu obowiązywać" - napisałam. I wtedy odezwał się głos podpisany: Radosław Sujak 2018. Napisał do mnie:
"Jak będą nas ratowali to raczej nie będzie Pani myśleć o płytkach na podłodze. Poza tym Pani Hanno jako niezależny dziennikarz warto byłoby się pochylić nad pomocą dla szpitala, jak choćby PET. Nie zauważyłem w Pani felietonach wsparcia dla szpitala. Jeżeli się mylę to proszę mnie poprawić i zwrócę honor. Jest Pani osobą opiniotwórczą i może pomóc. Tylko czy Pani chce?"
Odpowiedziałam zaraz, niestety coś kliknęłam za szybko i post się skasował. Widocznie tak musiało być. Widocznie było to swoiste wezwanie do tablicy. Staję więc i wyjaśniam.

Szanowny Panie Radosław Sujak 2018. Jeśliby nas/mnie ratowali, z pewnością nie myślałabym ani o podłodze, ani o ścianie, zamiast których mogłoby być zwykłe klepisko albo i dykta, a nawet coś gorszego, byleby pomoc była skuteczna. Argument nietrafiony, żeby nie powiedzieć kompromitujący w ustach osoby na takim stanowisku - rozumiem, że pod tym nickiem ukrywa się Wiceprezydent Gorzowa - bo mowa tu o etapie projektowania i wykonawstwa, nad którym chyba ktoś czuwa. Mowa tu o standardach XXI wieku, a nie o siermiężnej Polsce z lat 60. minionego, o czym z racji urodzenia nie może Pan mieć pojęcia - i nie jest to zarzut, tylko stwierdzenie faktu. Ja niestety, w tych czasach musiałam już walczyć o zdrowie i to nie z powodu grypy czy jakiejś infekcji, ale bardzo poważnej choroby. I może też z tego powodu wiem, czego potrzebuje pacjent, wiem, że miejsce, do którego trafia, musi być przyjazne i uspokajać - vide inne zdjęcia z radioterapii - a nie powodować ból głowy albo oczopląs, o czym w swoim komentarzu napisała Marta Bejnar-Bejnarowicz: "Mamy coś takiego jak standardy projektowe dla seniorów i osób z niepełnosprawnościami. Obowiązujące. Warto by zajrzeć w wolnej chwili. Estetyki nie chcę komentować, bo to kwestia gustu, ale osoby z dysfunkcją wzroku mogą mieć problem. Takie wzory są widziane jako bryły." I to by chyba wystarczyło nawet laikowi. Ja dodam, że gdybym była na miejscu kogokolwiek decyzyjnego, nie pozwoliłabym na takie paskudztwo. Kategorycznie. Ale jak się wydaje nieswoje pieniądze, to raczej trudno o szacunek do nich. To niestety, wciąż pojawiający się wśród rządzących błąd. No i to upodobanie do przesady...

Teraz kwestia "pochylenia się nad pomocą dla szpitala choćby w kwestii PET". To odniesienie z przywołaniem opinii o mojej niezależności to typowa manipulacja tematami. Tak się robi, gdy nie wiadomo, jak obronić ten właściwy, który okazał się kompletną wpadką. Ale niech będzie. Otóż szanowny Panie Radosław Sujak 2018. W sprawie PET nie potrafi skutecznie działać ani Marszałek Województwa Lubuskiego, ani odpowiedzialny za szpital Robert Surowiec, czyli ludzie, którzy zostali do tego powołani, ba! biorą za to konkretne apanaże i do dzisiaj sprawa nie ruszyła, bo ktoś z góry ją blokuje, a Pan twierdzi, że moje felietonowe wsparcie byłoby tu brane pod uwagę, że ono cudotwórczo odmieniłoby sytuację? Pan raczy żartować z poważnych ludzi? I jeszcze zaczepnie Pan pisze "Tylko czy Pani chce?". Otóż składam na karb Pana krótkiej obecności w Gorzowie te pytania, bo skąd u licha ma Pan wiedzieć, na ile i od kiedy wspieram gorzowski szpital, ile tekstów napisałam w jego obronie lub promocji - bez względu na to, kto nim kieruje - jeśli został Pan tu sprowadzony dzięki partyjnej przynależności, koleżeństwo nie zdążyło Panu powiedzieć, a ja nie mam zwyczaju wypisywać o swojej pracy (podaję tylko jeden link z 2012 roku, który może pozwoli Panu nieco inaczej spojrzeć na sprawę: http://www.egorzowska.pl/pokaz,polityka,2314,). Może więc nie warto wychodzić przed szereg i robić komukolwiek jakiekolwiek zarzuty, stawiać nietaktowne pytania, jeśli nie ma się świadomości, co tak naprawdę w trawie piszczy. Proszę mi pokazać jedną osobę, która byłaby przeciwko PET? Proszę mi pokazać kogokolwiek, kto sprawy zdrowia traktowałby na zasadzie: nie ma, to nie, obejdzie się. Nie ma takiej, bo nie wiadomo, kiedy i kto z nas pierwszy pomocy medycznej będzie potrzebował. A będzie, prędzej czy później. Pytanie więc, czy ja chcę, jest nie tylko nietaktowne, ale i niegrzeczne i budzie we mnie niechęć wobec słownych przepychanek rodem z nienawidzących się partii, przepychanek, które nie mają na celu łączenia i współdziałania, ale dzielenie ludzi. Tak więc szanowny Panie Radosław Sujak 2018, proszę spożytkować siły na walkę o lepszy Gorzów, w tym również PET, a nie wyrzucać mi, że nie napisałam o tym w felietonie. Nigdy nie dorównam partyjnej sile, jaką posiadacie, więc pokażcie, że nie we wszystkim potrzebujecie wsparcia tzw. czwartej władzy. Nacisk na nią to również próba wywarcia wpływu na niezależność, o czym chyba Pan zapomniał. Umiar wskazany jest we wszystkim. I na Boga, niech mnie Pan więcej nie wywołuje do tablicy w temacie zdrowia. Mogłabym powiedzieć za wiele.

Hanna Kaup
redaktor naczelna/wydawca
Foto Robert Surowiec/Facebook

Kliknij w wybrane zdjęcie aby powiększyć