Już się nasyciliście wspomnieniami po Nocnym Szlaku Kulturalnym? Już przejrzeliście wszystkie zdjecia na Facebooku i innych portalach? To jeszcze słowo i „kilka” fot od egorzowska.pl.

NSK ruszył właściwie za dnia. Wszyscy zaangazowani od rana szykowali miejsca swoich prezentacji, żeby zaskoczyć i jak najlepiej przyjąć zwiedzających. Każdemu z organizatorów zależało na tym, by do niego trafiło jak najwięcej widzów czy słuchaczy.

Nawet gdybym była młodsza, też nie dałabym rady zobaczyć wszystkiego, a ten fakt potwierdza moją tezę, że Nocny Szlak Kulturalny powinien przystawać w Gorzowie od lata do jesieni przynajmniej raz w miesiącu. To najlepszy produkt marketingowy, o którym od wielu lat marzył niejeden gorzowianin.

W Galerii Bezbronnej byłam kilka godzin przed startem NSK. Wczesniej zdecydowałam, że zaliczę otwarcie imprezy przy filharmonii, potem przejdę Pod Filary na wystawę fotografii „… bo wszystko jest muzyką”, obejrzę Bezbronną w całej okazałości, w Spichlerzu zaliczę wspomnienia z dzieciństwa i wrócę do Jazz Clubu na nocne granie, najpierw Józefa Sobolewskiego, a potem After Bluesa. I tak dosyć, jak na jeden wieczór.

Samo wędrowanie po mieście wprowadzało w nastrój święta. Zewsząd dobiegały najróżniejsze dźwięki, które radowały serce, bo wreszcie Gorzów żył naprawdę. Nie będę pisała o tym, o czym napisali już wszyscy. Wspomnę tylko, że żył Stary Rynek z organizacjami pozarządowymi i chętnymi do odwiedzenia wieży katedralnej, Klub Lamus z nowym „Albumem gorzowian” i okolice Studni Czarownic, gdzie poznaniak Adam Garnek „Koncertował wizualnie”, a nieco dalej, wykorzystując naturalny eksponat, czyli bimbę, Teatr Kreatury pokazał spektakl „Tramwaj zwany pożądaniem”.

Ja zaczęłam przy filharmonii, gdzie na początek najmłodsi odpowiadali na pytania, np.: Jaki utwór zagrano na inaugurację FG? Czy: Jak nazywają się zespoły złożone z trzech, czterech i pięciu muzyków? W foyer oczy cieszyła wystawa dziecięcych prac, w których oczywiście pierwsze skrzypce grała filharmonia.

Wiadomo było, że przez Bezbronną, którą tradycyjnie otworzył Daniel Adamski, przetoczą się tłumy. Ale fakt, że w ciągu pierwszej godziny progi Spichlerza przekroczyło ok. 150 osób, cieszył nie tylko dyrektora Popka, który z chęcią opowiadał o eksponatach zgromadzonych na wystawie, ale i samych oglądających. Mnie wzruszyła właśnie prezentacja zbiorów z przeszłości, a szczególnie szkolna ławka z miejscem na kałamarz i wyszywany cekinami serdak, identyczny jak ten, w którym – będąc dzieckiem – tańczyłam na szkolnych akademiach.

Za mostem, w Jazz Clubie, ponadgodzinny koncert starszego brata Jerzego Sobolewskiego – pianisty i akordeonisty – Józefa wprowadził obecnych Pod Filarami w atmosferę estradowego muzykowania. Usłyszeliśmy liczne szlagiery grane przez gościa „na zamówienie” i „bez przerwy”, czasami z akompaniamentem kontrabasisty Krzysztofa Ciesielskiego. Wśród wielu był i Chopin, i „Upływa szybko życie”, była też brawurowo zagrana „Hiszpańska mucha”.

Wreszcie, kilkuczęściowy występ muzyków dobrych jak stare wino: Leszka Piłata i Waldemara Borowskiego, czyli After Bluesa, dopełnił muzycznego biesiadowania i wspomnień sprzed lat. Rówieśnikom Jazz Clubu Pod Filarami towarzyszyła młoda i utalentowana Agnieszka Twardowska, która przypomniała m.in. utwory Miry Kubasińskiej.

Jeśli ktoś mógł, a nie był, niech żałuje. Jeśli nie dał rady uczestniczyć we wszystkich propozycjach, niech mnie wspiera w pomyśle realizowania nocnego szlaku od lata do jesieni.
Dość słów, zapraszam do fotograficznych wspomnień.

Tekst i foto Hanna Kaup
Fotorelacja:
http://www.egorzowska.pl/pokaz,galeria,0,0,2012-06-04_Nocny_Szlak_Kulturalny_1,

http://www.egorzowska.pl/pokaz,galeria,0,0,2012-06-04_Nocny_Szlak_Kulturalny_2,

http://www.egorzowska.pl/pokaz,galeria,0,0,2012-06-04_Nocny_Szlak_Kulturalny_3,

http://www.egorzowska.pl/pokaz,galeria,0,0,2012-06-04_Nocny_Szlak_Kulturalny_4,

http://www.egorzowska.pl/pokaz,galeria,0,0,2012-06-04_Nocny_Szlak_Kulturalny_5,