Rozpoczęliśmy cykl artykułów, które ukazują Twarze Lubuskiej Niepełnosprawności. Publikowaliśmy już pierwszą część rozmowy z Adrianą Szklarz. Możecie ją przeczytać tu: http://www.egorzowska.pl/pokaz,czlowiek,6203,

Zanim przeczytacie część drugą, poznajcie kolejnego uczestnika kampanii promocyjno-informacyjnej na rzecz osób niepełnosprawnych.

"Stefan"
25 czerwca skończył 35 lat. Wciąż łapie kilka srok za ogon. Nie liczy czasu, bo za szybko ucieka. Nie ma też zamiaru zwalniać. Prowadzi firmę i wdraża nowe pomysły na jej rozwój. Najważniejsze są dla niego dzieci: Kaja i Nikodem. Kocha jeść i podróże kulinarne. Nie pije alkoholu, ale w pracy ma całą ścianę szklanych prezentów najróżniejszych marek. Gra w drużynie rugby. Próbuje nurkowania, bo - jak mówi - sport to zdrowie. Od 30 marca 2008 r. porusza się na wózku. Po wypadku na quadzie doznał porażenia czterokończynowego. Nie oddycha zbyt dobrze płucami, ale przeponą. W takim stanie skoczył ze spadochronu. Prowadzi auto. Jeździ specjalnym rowerem. Jego życie składa się z celów, które zapisuje co sylwestra. Po roku zrealizowane skreśla i dodaje nowe. "Stefan".

Kiedy usłyszałam historię Macieja Stefaniaka, nie chciałam uwierzyć, że ktoś taki istnieje. Wiele razy przejeżdżałam obok jego firmy i wiele razy widziałam auta z jego logo. Nigdy nie przyszło mi do głowy, że takie przedsiębiorstwo może prowadzić człowiek na wózku inwalidzkim. Ale przecież takich ludzi jak on szukałam. Przecież są wśród nas ci, którzy mogą, bo chcą i podejmują najcięższą nawet rękawicę, którą rzuca im pod nogi los.

Nie obracam się za siebie
- Często mnie pytają: "Po co to robisz? Po co łapiesz kilka srok za ogon?", a ja odpowiadam: "By ułatwić życie. No i dzieciom, które są dla mnie najważniejsze" - tak Maciej zaczyna nasze spotkanie i od razu wspomina swojego kumpla Kapsla, który niedawno odszedł. Też jeździł na wózku. - To był rak - rzuca krótko. - Dziś jesteś, jutro cię nie ma. Trzeba korzystać z tego, co mamy. Ja walczę, nie poddaję się - podkreśla.

Jest młody i silny. Silny doświadczeniem i osobowością.
- Ja nie dopuszczam myśli, które mogłyby mnie zmiażdżyć. W mojej sytuacji nie potrzebowałem pomocy psychologa, choć życie przewróciło mi się do góry nogami. Miałem megakredyt i 28 lat. Z żoną nam się nie ułożyło. Ona tego nie ogarnęła, a to, co robiłem, to była recepta na moją depresję. I właściwie rozwód postawił mnie na nogi. Fakt, namęczyłem się, ale rok po wypadku otworzyłem firmę i było już Coco Jambo. Po co mam stać przed oknem i myśleć, co było? Nie obracam się za siebie - mówi.

Do psychologa jednak trafił, by pomóc dzieciom. I usłyszał, że czeka go... depresja. - Ale nie mam zamiaru zwalniać. Moje życie składa się z celów. Ja zawsze w sylwestra piszę postanowienia na kolejny rok. Potem wrzucam to gdzieś głęboko do szafy i po roku wracam. Sprawdzam, co zrobiłem. Skreślam zadania wykonane i dopisuję nowe. Mam już z 70 różnych. One związane są ze wszystkim: z wyjazdami, sportem, firmą. I zaszczepiłem to w domu. Lubię działać zgodnie z planem i małymi krokami dążyć do realizacji - Maciej wyrzuca z siebie słowa, jakby wcześniej znał pytania, które mu postawię. Tak też jest z mottem na życie: - Są godziny liczone podwójnie i lata niewarte nawet jednego dnia - recytuje bez zastanowienia.

Czasami nie ogarniam
- Czasami nie ogarniam dnia. Czasami brakuje mi tchu. Wciąż żyję ze słuchawką telefoniczną w uchu. Kiedyś jak się wyłączyłem na dwa dni, miałem 500 nieodebranych połączeń. Ale jak obiecam, to muszę zrobić - mówi o sobie "Stefan". Jest solidny i terminowy. Wielu powie, że odważny. On sam nazywa to inaczej:
- Nie nabrałem pokory. Po wypadku skakałem z samolotu. I gram w to, w co nie powinienem grać z moją dysfunkcją. 30 lat temu taka osoba jak ja przeżywała średnio od pięciu do ośmiu lat. Ja walczę. I nie lubię pomocy. Najbardziej wtedy, gdy się przewrócę. Bo ludzie nawet nie wiedzą, jak pomagać i nie dadzą sobie wytłumaczyć. Nie chodzę też do lekarza, bo choć jest przywilej z kolejkami, nie zawsze ludzie to rozumieją. A nie każdy na wózku jest taki sam. Ja niezbyt dobrze oddycham płucami, robię to głównie przeponą, więc jest mi ciężko. Szczególnie w upale. Ale jak potrzebuję, to i obcego poproszę o pomoc. Nie mam z tym problemu - opowiada.

"Stefan" przyznaje, że zawsze był raptusem i zawsze walczył o swoją pozycję. Szukał też sprawiedliwości. Stawał w obronie innych. Twierdzi, że Bóg dał nam rozum, byśmy się dogadywali, więc nie był z tych, którzy walą na oślep, tym bardziej że w życiu poznał, jak szybko można zrobić komuś krzywdę.

Jednak pod tym twardym pancerzem kryją się też lęki. - Jestem przewrażliwiony - mówi. - O siebie się nie boję. Chorób się boję, takich jak rak czy wylew. Granice ustawiam, gdy widzę moje dzieci w zabawach albo jak znajomi za bardzo szaleją. W 2014 byłem w Sopocie. Zobaczyłem jakieś dzieciaki, jak skakały do wody. Zwróciłem im uwagę i co? Poszły skakać z wyższej wysokości...

Cdn.

Projekt otrzymał dofinansowanie ze środków PFRON przy wsparciu Województwa Lubuskiego – Regionalnego Ośrodka Polityki Społecznej w Zielonej Górze i jest realizowany od lipca do grudnia 2015 r.

Tekst i foto Hanna Kaup